У прыродзе рабілася нешта незразумелае. Зайчаня, бельчонок і Лисёнок, якія прывыклі да белага снегу, сталі заўважаць, што ён пачаў чарнець. Паказаліся першыя праталіны. На лясной дарожцы растаў лёд, а на балоце, што ў зарасніках лесу, з'явіліся першыя шаравата-цёмныя плямы адталай вады. Сонца так і лье на зямлю свае вясновыя залатыя промні. Насаты грак, які прыляцеў з цёплых краін, старанна будуе гняздо з сухіх галінак, высцілае дно сухой травой. Ён выкарыстоўвае ў будаўніцтве розны смецце. Зайчаня, бельчонок і Лисёнок, якія беспаспяхова спрабавалі адшукаць Зімовую Гаспадыню, вырашылі распытаць сваіх мам і тат, пра тое, што адбываецца навокал. «Гэта - Вясна», - растлумачылі бацькі, - «цудоўны час года, калі абуджаецца прырода, светлыя дні становяцца даўжэй. Хутка-хутка набярэ сілу маладая трава, а на дрэвах і хмызняках з'явяцца першыя клейкія лісточкі ». Звераняты яшчэ ніколі не бачылі Вясну. Яны адчувалі, што прыходзіць нешта радаснае і цёплае. Аднойчы ў сонечны дзень Зайчонок, бельчонок і Лисёнок пачулі незвычайныя гукі «курлык, курлык». Хто курлыкает? Журавы. Спыніўшыся на прывал недалёка ад вады, птушкі зладзілі сапраўдны вясновы танец: весела падскоквалі, рытмічна махалі крыламі, хадзілі гарцуе хадой. Гэта было захапляльнае відовішча. Зайчаня, бельчонок і Лисёнок пляскалі ў ладкі і не заўважылі, як ззаду хтосьці ціхенька падышоў. Азірнуўшыся, яны ўбачылі сапраўдную прыгажуню - Вясну-Весницу, Чырвоную дзяўчыну. «Вы рады майму прыходу, дарагія насельнікі лесу?» - спытала яна. Зайчаня, які ўмудрыўся ўстаць так, што ў яго адно вуха прыпякала сонейка, а іншае мерзлай у цені, за ўсіх радасна прывітаў прыгажуню-Вясну. І хоць яму было крыху шкада, што больш нельга пакатацца з ледзяной гары, або скакаць ў гурбы, ад холаду ён зусім стаміўся. Яму так хацелася, каб было светла і цёпла і можна было ў любы момант паласавацца маладымі парасткамі дрэў і хмызнякоў. Ён быў рады, што прыйшла Вясна. А Прыгажуня-Вясна навучыла лялек жанчыне рабіць караблікі з лёгкай кары і пускаць іх па Весёлая, якi шумеў, срэбнаму ручая. Далёка-далёка. То-то радасці было!
В двух словах описать внешность человека сложно, так как каждый человек имеет свои особенности. Я расскажу о внешности свой подруги Марины. Моя подруга - веселый и подвижный человек, слегка полновата, с роскошной рыжей шевелюрой и молочно-белой кожей. Ничего примечательного в ней нет, но если приглядеться внимательно к ее лицу, можно увидеть столько отличительных признаков, что, встретив ее на улице, вы не ошибетесь - мой рассказ именно о ней. Первое, что вы увидите - это огромные зеленые глаза с золотыми искорками. Цвет глаз очень редкий. Изумрудно-зеленая радужная оболочка глаз напоминает драгоценный камень. Золотистые вкрапления придают глазам необычную глубину. Длинные коричневые ресницы усиливают магнетизм глаз и создается впечатление, что вы ныряете в теплое море, а красиво изогнутые брови подчеркивают все это великолепие. Форма носа с виду обычная. Тонкая, ровная спинка носа, слегка вздернутый кончик, маленькие ноздри. На круглом лице Марины маленький носик выглядит забавно. На носу и под глазами можно увидеть бронзовую россыпь веснушек. Они совершенно не портят внешность моей подруги и придают ее образу очарования. Губы Марины - это предмет зависти всех знакомых девочек. В уголке рта с левой стороны расположилась небольшая симпатичная родинка. Красивая линия верхней губы напоминает лук Амура. Сами губы полные, кораллового цвета, скрывают за собой идеально ровные зубы. Красота глаз и губ Марины отвлекает внимание от слегка полноватых ее щечек. Но не тогда, когда она улыбается. В этот момент на щеках появляются две маленькие ямочки, которые завершают образ Марины. Если моя подруга улыбается - невозможно не улыбнуться в ответ. Такую улыбку можно назвать лучезарной. Добрая и симпатичная. Рыжая хохотушка. Вот такая моя подруга Марина.