Оно не переносится...т.к в составе имеется только одна гласная
Усё гэта бясцэнна. Нашы продкі багата працавалі над усім гэтым. Наша мова гэта тое, што адрознівае нас ад іншых краін свету. Помнікі стаяць, як напамін аб дасягненнях нашых продкаў. Помнікі усхваляюць старое пакаленне. Мы не маем ніякіх правоў знішчаць спадчыну.
Не той сябра, хто вусны мёдам мажа, а той, хто ў вочы праўду кажа.
З кім пазнаешся, такім і сам станешся.
З кім павядзешся, ад таго і набярэшся.
Той не можа быць другам, хто абыдзе ў бядзе кругам.
Не карай, Божа, нічым, як сябрам ліхім.
Лепш сто сяброў, як сто рублёў.
Новых сяброў набывай, але старых не забывай.
<span>Гара з гарою не сходзяцца, а чалавек з чалавекам заўсёды</span>
У спрадвечныя часы на багатай, урадлівай, квітнеючай зямлі жылі добрыя і моцныя людзі. Не ведалі яны ні патрэбы, ні гора. Але пасяліўся ў іх краях злы і прагны чарадзей. І былі ў яго вочы завидущие, загребущие рукі, а замест сэрца - камень. Страшны гэта быў чалавек - усе адбіраў у людзей, усе цягнуў да сябе. Але хоць і баяліся яго людзі, не схілілі перад ім галовы, вырашылі перамагчы чарадзея. Узялі яны косы ў рукі і пайшлі вайной на свайго крыўдзіцеля. Страшная гэта была бітва - моцны быў чарадзей. Аднак мацнейшыя духам апынуліся простыя сяляне. Не вытрымаў чарадзей гневу людскога і пайшоў глыбока пад зямлю, але перад гэтым забраў з сабой усе навакольныя незлічоныя багацці, спустошыў гэтыя краю. Пабяднелі з той пары тутэйшыя месцы, оскудели поля, людзям даводзілася галадаць. Шмат знаходзілася смелых, адважных волатаў, якія спрабавалі пранікнуць ва ўладанні чарадзея і вярнуць людзям скарбы, ды вярталіся ні з чым. Бясследна знік злыдзень, ніхто яго так і не знайшоў. А скарбы гэтыя ператварыліся ў соль каменную...
<span>Прайшло шмат гадоў. Адзін смяльчак даведаўся ад мудрых старцаў аб гэтай легендзе і вырашыў адшукаць багацця людскія. Не верыў ніхто, што ен зможа знайсці іх. Але моцны малайчына быў духам. Дарма яны не верылі, знайшоў ен незлічоныя багацці ў нетрах зямлі, і вярнулася радасць на гэтыя землі, зноў сталі ўрадлівымі поля, людзі забыліся пра голад. І вырас на гэтым месцы горад, які назвалі Салігорск.</span>
