Мы с отцом собрались утром пойти за грибами .Рано проснулись, позавтракали ,взяли корзину и пошли в лес Вот и пришла зимняя стужа ,на<span>улице замерзли лужи, везде падает белый снег ,разгулялась завируха .Природа Беларуси уникальная большая территория занята лесами. тут можно встретить много редких видов растений и животных.</span>
Радзіма... Як шмат для мяне ў гэтым слове. Для мяне радзіма — гэта Мінск, людзі, рэкі, лясы Беларусі. Яе ціхае абаянне праяўляецца паступова — у мяккіх пераліўках ранішняга неба над размытай лініяй гарызонту, у зеляніне прывольных палёў, у падбадзёрлівым водары сасновага бору, у сумным крыку жураўлёў. <span>Асноўная адметная асаблівасць беларускага народа — здольнасць з разуменнем ставіцца да чужых меркаванняў. Я люблю сваю краіну за яе цудоўную прыроду, культуру, мяккасць фарбаў. Я жыву ў Беларус</span>і і ганаруся гэтым!
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
Верзцi грушы на вярбе - казаць абы-што
Табаку важыць - драмаць
Траянскi конь - падман, ашуканства
Альма-матэр - ВНУ (вышэйшая навучальная ўстанова)
Кануць у Лету - мінуць
Сiняя панчоха - нежаноцкая жанчына
За дзедам шведам - вельмі даўно
Сiняя птушка - шчасце
Людзьмi звацца - сцвердзіцца як самастойная нацыя
<span>Сабака на сене - чалавек, які сам чымсьці не карыстаецца і другім не дае гэтым карыстацца</span>
