<span>Надышлі марозы,
Рэчкі закавалі,
Белыя бярозы
Шэранем убралі.
Замялі дарогі
Ветрыка снягамі.
Лес, як дзед убогі
З доўгімі вусамі.
Апусціў галіны
I стаіць журботна,
Зрэдку верхавіны
Зашумяць маркотна.
Мяккая пярына
Вочы адбірае.
Белая раўніна —
Ні канца ні краю.
Пад пялёнкай белай
Травы і лісточкі.
Рэчка анямела
Змоўклі ручаёчкі.
Амярцвелі лозы,
Чуць галлём хістаюць.
А ў палях марозы
Ды вятры гуляюць.</span>
Чалавек - гэта часцица и ен у адказе за усе! Кали ен не буде даглядать зямлю, то ен зробиць усе горш!Чалавек жыве на зямлі. Зямля яго корміць: дае ваду, ежу, дом. Чалавек адно цэлае з зямлёй і ён не павінен парушаць правілы ў прыродзе. Напрыклад захоўваць чысціню, не забіваць жывёл. За гэта зямля можа "пакрыўдзіцца". <span> Нельга парушаць ўзаемасувязь на зямлі і ўрывацца ў прырод</span>
У дома жили были дед да баба и была у них курочка ряба , вот курочка снесла один раз золотое яичко дед бил бил не разбил Баба била била не разбила мышка побежала хвостиком вильнула яичко упало и разбилось , заплакали тогда дед да баба , а курочка им и говорит:" не плачет мои милые снесу я вам не золотое яичко а простое!" КОНЕЦ
Здаецца, колькі ёсць сяброў..
На пальцах iх не пералічыш
Мы их шануем, беражэм любоу,
Заўсёды прыйдзем, як яны паклічуць.
З дзяцінства дружым, з школьнага парога,
Усё такия близкия, радныя,
И тольки у горы и бядзе мы пазнаем,
Дзе сапраўдны сябар,
А дзе проста так.. Чужыя.
У смутку и тузе шукаем дапамоги,
З надзеяй набираем нумар тэлефона,
Усим тым, кали яшчэ у дзяцінстве,
Ишли так весела са школы мы дадому,
И атрымаецца, што вось адзин з ста
Усих тых сяброу, яких личыли,
Далонь нам працягнуу дабра,
А дзе падзеліся з ким так дружыли?
Сапраўдны сябар - у бядзе,
Сапраўдны сябар - у добрай радзе,
Сапраўдны сябар хутка прыбяжыць, прыйдзе,
Няхай такия будуць у кожнай хаце!
