Летам я адпачываў у бабулі. Яна жыве недалёка ад Мінска, але вёска знаходзіцца сярод сапраўднага леса. Раніца для мяне заўсёды пачыналася поздна, сонейка заўсёды стаяла вельмі высока. Бабуля паспявала зрабіць шмат спраў, пакуль я ўстану. Калі я збіраўся снедаць, бабулю чакаў абед. Але яна ніколі не злавалася. Я заўсёды з задавальненнем ёй дапамагаў у розных справах: то на агародзе што-небудзь зраблю, то з лесу ягад прынясу. А яшчэ ноччу я хадзіў на рыбалку. Кашу вечарам звару, матылёў розных назбіраю, вуды вазьму, бабуля мне з сабой смачна есці дае, і я іду на раку. Крыху страшна, камары кусаюць, але вельмі цікава і прыгожа. Паступова прывыкаю да наваколля і праз некаторы час адчуваю асалоду. Чакаю. Амаль засыпаю. Пільную. Ёсць! Шчупак! Бягу да хаты! Лямант падняў на ўсю вёску. Людзі думалі, што нейкі ваўкалак з лесу нясецца., вёдрамі грыміць. Не, гэта я шчупака паймаў. Мне здаецца, у вёсцы ніхто не забудзе майго першага ўлова.
Птушыныя - множны лiк
Розных - множны лiк
Сiняе - адзiночны лiк, нiякi род.
<span>Приморский, плотский, авторитетский, человеческий, светский, авторский, французский, детский, варварский, советский, </span>
Чалавек без Радзімы, што салавей без песні.
Толькі таму пашана будзе, хто Радзіму не на словах любіць.
Родная зямля мякчэй чужой пярыны.
Зялёнага дачнага доміка; белага цвету; прыгожай вішні; новага убору; барвовай спелай ягады; добрага дажджавога напою.
