Я прочитала сказку Л.Н.Толстого «Два брата». Эта сказка о двух братьях и о том, что каждому брату нравится своё счастье. Младшему брату посчастливилось прожить яркую жизнь: он был царём, жил во дворце, у него было много богатства. Но через пять лет его выгнал другой царь. Но младший брат не жалел об этом, так как «… ему было о чём помянуть». А старший брат понимал счастье по-своему: он прожил тихую, спокойную жизнь не богато, но и не бедно.
А вот мне кажется, счастье – это словно маленькая звёздочка на небе. У каждого оно своё: у кого-то оно маленькое и безупречное, а у кого-то большое и буйное. Но у каждого оно своё. Моё счастье – это дом, родители, семья.
Лев Толстой очень просто говорил в сказке о серьёзных вещах: «Как по-разному можно прожить жизнь, потому что по-разному люди понимают, в чём смысл жизни и в чём счастье».
Я прочитал сказку Л.Н.Толстого «Два брата». Я узнал о том, что братья искали своё счастье. Из этой сказки я понял, что счастье у всех разное. Например, младший брат искал в жизни чего-то большего. А старший брат хотел быть простым человеком, жить как все, работать и трудиться. И не гнаться за чем-то большим, недосягаемым. Как говорится в пословице: «Лучше синица в руках, чем журавль в небе».
Лично моё счастье заключается в том, что я, как и старший брат, буду дорожить тем, что имею, и ценить то, чего достиг, а не двигаться на самые-самые высоты. Но и младший брат прав по-своему: не надо стоять на месте, нужно по чуть-чуть двигаться вперёд.
Как говорил Лев Толстой: «Как по-разному можно прожить жизнь, потому что по-разному люди понимают, в чём смысл жизни и в чём счастье».
Першыню мы знаёмімся з Лаўруком праз успаміны яго маці Тэклі. Яна ўспамінае, якім быў яе сын разумным і прывабным, што нават спадабаўся бяздзетнаму пану Шчубальскаму і той забраў Лаўрука вучыцца ў горад.
Мы даведаліся, што Лаўрук рэдка прыязджаў да сваіх бацькоў. Аднойчы ён прыехаў на Каляды, але прыехаў не ў хату сваіх бацькоў, а да пана Шчубальскага. У той час быў яшчэ жывы бацька Лаўрука Цыпрук. Тэкля і Цыпрук, даведаўшыся, што іх сын прыехаў, кінуліся ў двор да пана: “… доўгі адстайвалі ў кухні, пакуль сын з’явіўся к ім. Шчасцю іх канца не было, калі ўгледзелі яго ў чорных суконных вопратках з бліскучымі гузікамі – якраз асэсар! Праўда, калі маці кінулася яго абдымаць і цалаваць, дык ён засаромеўся крыху і адсунуўся ўбок”. Гэты выпадак ужо настройвае нас на тое, што яшчэ тады, у падлеткавым узросце Лаўрук пачаў цурацца сваіх бацькоў. Пра гэта сведчаць і словы яго бацькі Цыпрука: “Глядзі, як ён ужо смяецца знашай гутаркі ды з нас. Яго падмогу сарока хвастом змяце. Зусім змяніўся твой Лаўручок, як папаў пад панскую апеку”. Так і сталася. Калі старая нямоглая маці прыйшла да свайго сына на Каляды, Лаўрук, канечне, прызнаў яе, але не прыняў, абазваў “шалёнай жабрачкай” і выкінуў за дзверы, перадаўшы праз лёкая тры рублі. Лаўрук, выбіўшыся ў людзі, стаўшы багатым, не мог дазволіць сабе прызнацца перад слугамі, перад іншымі, што яго маці такая старая нямоглая жанчына, якая носіць парванае адзенне, падобная да жабрачкі. Ён падумаў, што і тут грошы вырашаюць усё, і спадзяваўся адкупіцца ад сваёй маці, якая гадавала яго, якая хацела яму толькі лепшага. Але сын не ацаніў яе памкненні, яе любоў, клопат, пяшчоту. Ён не прыняў яе ў такое вялікае свята – на Каляды, калі ўся сям’я збіраецца разам. Лаўрук вінаваты ў тым, што купіўся на грошы, на матэрыяльнае забеспячэнне, забыўшы пра тое, што маці дала яму жыццё, гадавала яго.
<span>Аўтар увёў гэты вобраз Лаўрука ў твор, каб паказаць чытачам, што дзеці не павінны адмаўляцца ад сваіх бацькоў, якія б бацькі не былі. Нашыя бацькі нас выгадавалі, даюць нам адукацыю, заўсёды дапамагаюць у бядзе, і ў радасці. І мы, дзеці, павінны </span>
Ужас.
Ребенка некая неведомая сила влечет к омуту, где радостно летают стрекозы и трепещут былинки, манит дно. Все это происходит в то время, когда спит его мать, а дитятке всенепременно хочется все узнать.