Рассмотрим на примере диалога Ларисы и Карандышева: Карандышев. Ну чем я хуже Паратова? <…> Лариса. Потому что сравнение не будет в вашу пользу. Сами по себе вы что- нибудь значите, вы хороший, честный человек; но от сравнения с Сергеем Сергеичем вы теряете все. Карандышев. Ведь это только слова: нужны доказательства. Вы разберите нас хорошенько! Лариса. С кем вы равняетесь! Возможно ли такое ослепление! Сергей Сергеич … это идеал мужчины. Вы понимаете, что такое идеал? Быть может, я ошибаюсь, я еще молода, не знаю людей; но это мнение изменить во мне нельзя, оно умрет со мной. А вот и причина самообмана: Эти слова Ларисы заслуживают уважения за искренность и силу чувства. Не вина, а беда ее, что объектом любви она выбрала Паратова, да и был ли у нее выбор? При ее воспитании только Сергей Сергеевич мог стать «героем ее романа». Она получила дворянское воспитание, и в ее характере проявляется резкое противоречие между стремлением к внешнему блеску, показному благородству жизни и более глубокими, внутренними свойствами ее натуры – серьезностью, правдивостью и жаждой неподдельных и искренних отношений. Семья Огудаловых обеднела и занимает теперь двусмысленное положение в провинциальном «обществе». В этих условиях противоречие в характере Ларисы неизбежно приведет к трагическому конфликту. Все это ставит незаурядную девушку в тяжелое положение, она вынуждена не только переносить окружающую ее фальшь, хитрость, лицемерие, но и принимать в них участие. Если бы противоречивость жизни Ларисы была только внешней, она могла бы найти из нее выход, но противоречивость эта лежит в основе ее характера. Лариса сама беззаветно тянется к блеску и благородству жизни, всякое проявление простоты и непритязательности для нее оскорбительно. И как у остальных героинь, душа Ларисы мечется в отчаянии и безнадежности. Она достаточно умна, чтобы оценить перспективы, ожидающие ее в замужестве с Карандышевым. Она понимает, что Карандышев мелочный ограниченный чиновник, который путем женитьбы на Ларисе пытается самоутвердиться, приобрести вес в обществе, обставив Паратова. Мечтательная душа Ларисы не может с этим смириться. Унылому безотрадному течению жизни с Карандышевым она предпочитает яркий миг счастья рядом с любимым человеком.
Если нужно просто перемножить, то перемножаешь на калькуляторе и сравниваешь, но можно сделать проще. А) 1,3*7 и 1,4*7 , 1,3 меньше 1,4 , значит и произведение будет меньше (так как оба числа умножаем на 7)
Б) (-0,5) * 7 и (-0,6)*7 , (-0,5) больше (-0,6), значит произведение толе больше
В) (-2,7)*6 и 1,9*6, 1,9 * 6 больше, так как -2,7 * 6 , будет значение с минусом
Г) (-1,1) * 6 и 1 , тут тоже самое, выражение с минусом меньше 1
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
<span>Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу. </span>
1) Встреча.
2) Никак не вытанцовывается.
3) Странное место.
4) Сокровища .
5) Дождь.
6) Возвращение домой.
7) Мысли о сокровищах.
8) Заколдованное место.
9) Тяжелый котёл.
10) Обман.
11) Чёрт.
12) Испуг.
Прости, но меньше реально не получится...