Содержание такого: Некрасов хотел показать всем людям какие правители были в то время, когда он жил. Как эти правители относились к простому человеку, который приходил к ним за помощью. Они хотели иметь дело только м людьми высокого чина.
Мир освещается солнцем, а человек - знанием. Представьте себе ситуацию, солнце
перестанет сиять, мы не сможем выжить, но и в обществе глупых, неразумных людей прожить долго не получится, мы хотим узнавать что-то новое, интересное, но, что же мы сможем мы узнать от человека-дурачка.
Не стыдно не знать, стыдно не учиться. Многие ученики не знают тему из-за болезни, но это не продолжается все время, болезнь пройдёт и человек начнёт учиться. а вот бывают и ленивые, "плохиши" одним словом, которые по неуважительной причине не учат уроки.
в «Бэле» герой, увлекшись молодой черкешенкой, крадет ее из семьи и влюбляет в себя. Печорина пленила дикая красота и необузданный нрав Бэлы, так отличавшейся от красавиц высшего света. Однако скоро Печорин остыл к девушке, убедившись, что «любовь дикарки немногим лучше любви знатной барыни; невежество и простосердечие одной так же надоедают, как и кокетство другой». Героя совсем не остановило, что черкешенка страстно его полюбила, что девушке нельзя было возвратиться в свою семью, что он разбил ей жизнь. Неудивительно, что в конце повести Бэла погибает. Мне кажется, что для девушки смерть от ножа Казбича была единственным выходом. Меня поразило то, что для Печорина Бэла была просто очередной игрушкой. Она быстро надоела герою, и тот позабыл девушку, выбросив ее, как увядший цветок.Он является очень грубым и резким человеком,который получает то,что он хочет,а после просто бросает наигравшись
Вячаслаў Адамчык. Урок арыфметыкі. Каротк<span>і змест.
Мечык (герой аповяду) - </span>пяцікласнік, вучыцца ў вясковай школе, ідзе апошні год вайны. Ён закаханы ў настаўніцу арыфметыкі. У адрозненне ад усіх іншых настаўніц у школе, яна маладая, заўсёды прыгожа і прыбрана апранутая, ад яе пахне духамі, яна ласкавая. На фоне пасляваеннай разрухі, беднага вясковага жыцця, Чэслава Карлаўна здаецца яму цудам. Ён глядзіць на яе, і марыць пра тое, як з'едзе ў вялікі горад, дзе ўсе людзі прыгожыя, добра апранутыя і смачна ядуць, і вернецца адтуль таксама добра апранутым, можа нават і з залатым зубам як у дырэктара школы, і Чэслава Карлаўна пацісне яму руку, як паціскае дырэктару, і будзе загадкава смяяцца. Ён бачыць яе ў снах, млее ад паху яе духоў. У Чэславы Карлаўны ёсць сын, семікласнік. Аднойчы яна разам з вучнямі едзе ў лес на нарыхтоўку дроў. На нарыхтоўцы дроў з ім здараецца няшчасны выпадак, ён кідае снарад ў вогнішча. І Чэслава Карлаўна прападае на некалькі тыдняў, не прыходзіць на ўрокі. Мечык нават марыць, што сын яе памрэ, і тады ён стане ёй, такой прыгожай, сынам. Так, сына настаўніцы ён ніколькі не шкадаваў, як бы раўнаваў. Але праз некалькі тыдняў паправіўся яе сын, і сама Чэслава Карлаўна вярнулася ў школу, такая ж прыгожая. Мечык адчуваў да яе столькі любові, і так баяўся, што ніколі не зможа ёй у гэтым прызнацца. У яго здарыўся невялікі канфлікт з сынам настаўніцы, той паставіў Мечыку падножку, і Мечык моцна пхнуў яго ў адказ, так што той паваліўся. Гэта бачыла Чэслава Карлаўна, і спытала ў сына, хто яго так, а той паказаў на Мечыка. Мечык папрасіў прабачэння ў пачатку ўрока перад настаўніцай, і яна лёгка прыняла яго прабачэнні, але ён зразумеў, што зараз ніколі ўжо не зможа сказаць ёй пра сваё каханне. ("Няўжo вы нe вeдaeцe, штo я люблю вac. I cынa вaшaгa бyдy любiць. Уcё, штo вы xoчaцe", — aлe я мaўчaў.+ Я ceў, i нa мянe paптaм нaxлынyлa цяжкaя кpыўдa, штo янa нiкoлi нe бyдзe вeдaць пpa гэтa i, пэўнa, нe xoчa — y яe ёcць cвoй клoпaт, cын, тoй xмypы мyж, cтaлacць, a я яшчэ зyciм мaлы.). І, хаця крыўда гэтая засталася з Мечыкам надоўга, паступова яна прайшла, і цяпер, праз дваццаць гадоў, ён прыязджае ў родную вёску, успамінае сваю любоў да настаўніцы арыфметыкі, і думае, што і цяпер не сказаў бы ёй пра сваю дзiцячую любоў. Фінал : "<span>Нe cкaзaў бы. Бo мы зaўcёды мaлa дoбpaгa гaвopым дpyгiм, бaючыcя чyжoe paдacцi, i, мyciць, гэтaк тpaцiм cвaю.</span>"