Дмитрий Иванович Яворницкий - выдающийся украинский историк, археолог, этнограф, фольклорист, действительный член НОШ, ВУАН, Московского археологического общества, чья многолетняя научная деятельность неразрывно связана с историей запорожского казачества. Родился Дмитрий Яворницкий 25 октября (6 ноября) 1855 в с. Сонцовка Харьковского уезда Харьковской губернии в семье дьяка. После революции 1918 Дмитрия Яворницкого выбрали профессором Екатеринославского университета, где в течение 1924-1929 гг. Он возглавлял созданную им кафедру украиноведения.
Да, Гобсека можно считать скнарой
Малыш был рад знакомству потому что он был ещё маленьким и воспринимал его как друга а не как животного,видно по мультик что Карлосон был рад знакомству Малышу он его веселил,
Павлуша один из мальчиков, который стережёт табун .у него "были всклочены волосы, чёрные, глаза серые, скулы широкие, лицо бледное рябое, рот большой но правильный, вся голова огромная, тело призиместое неуклюжее. Судя по описанию павлуши красотой он не отличался .Одет он был просто : в простую рубашку и заплатаные порты.
<span>Павлуше около двенадцати лет, он не старшиий в этой компании, но однако мальчики слушаються и уважают его </span>
Васiль Быкаў
Незагойная рана
Мiнаюць часiны - знiкаюць руiны,
Злятаюць з палёў груганы.
I толькi ў сэрцах баляць, не сцiхаюць
Незагойныя раны вайны.
Мiхась Васiлёк
Буяе над абшарамi сцюдзёны асеннi вецер, змятае пад прызбы пажоўклае лiсце, гайдае мокрае галлё ў садку. Гарэзным свавольнiкам выскаквае ён з-за вуглоў на цесны панадворак, цярэбiць саламяную страху хлеўчука, нiбы дурэючы, тузае па Тэклiнай спiне блытаныя махры яе хусткi. Ад ветру i холаду ў старой макрэюць запалыя вочы, яна раз-пораз выпростваецца i, прыставiўшы да чурбана выслiзганае тапарышча, ражком хусткi выцiрае слёзы. Потым яна стомлена ўздыхае i акiдвае позiркам тыя некалькi паленцаў, што ўжо адсечаны ад жардзiны. Жанчына вельмi стамiлася, а насекла столькi, што не хопiць i разу прапалiць у печы. Спачыўшы з хвiлiну i аддыхаўшыся, яна зноў прыступае нагой на тую жардзiну i ўзмахвае вышчарбленай сякерай.
Над пустым бульбянiшчам Тэклiнага агароду, над недалёкiм выганам i дарогай, што, узбегшы на ўзгорак, хаваецца ў шэрай далечы, марудна паўзе восеньскi адвячорак. Некуды спяшаюцца iмклiвыя пакудлачаныя хмары ў небе, за хатамi ў вёсцы трывожна бляе авечка i недзе разважна гяргечуць гусi.
Тэкля сячэ, адпачывае ў кароткiх перапынках i ўвесь час азiрае дарогу. Вiдаць па ўсiм, што яна кагосьцi чакае, i гэтае чаканне балючым адбiткам тугi i надзеi свецiцца ў яе слязлiвых вачах.
Нарэшце на пагорку з'яўляецца iмклiвая постаць веласiпедыста, i Тэкля па нейкiх адной ёй вядомых прыкметах пазнае ў iм калгаснага пiсьманосца. Веласiпедыст наблiжаецца абочынай дарогi, потым унiзе, пад пагоркам, злазiць з машыны, выводзiць яе з калдобiн i зноў сядае, локцем адкiнуўшы на спiну цяжкую сваю сумку.
<span>Па меры яго наблiжэння старую ўсё больш ахоплiвае нецярплiвасць. Яна кладзе сякеру i з незагароджанага двара выходзiць на гразкую вулiцу. Рукi яе неспакойна блукаюць па грудзях, без патрэбы абмацваюць свiтку, твар зморшчыўся ў пак</span>