Мне кажется
а-окончание
др-корень
эуц-суффикс
Любоў да сваіх вытокаў — гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек стаяць на зямлі. Вяртанне дадому - вяртанне па «святое штосьці», без якога чалавек нетрывушчы ў гэтым свеце, нежыццястойкі.Бацькоўскі дом — святое месца для кожнага чалавека, якое лечыць душу, гоіць раны, сунімае боль. Над бацькавай хатай часцей і верагодней, чым дзе-небудзь, можа заззяць высокае неба ідэала. У родным доме хутчэй можа адкрыцца раней нязнанае, проста і лёгка вырашыцца тое, што было тупіковым і невырашальным. Наведаць любога чалавека, калі той чакае нашага прыходу, — добрая справа, наведаць жа бацькоў — святая. Бацькі чакаюць нас заўсёды. Таму не трэба забываць прыязджаць да іх час ад часу і атрымліваць асалоду ад размоў з блізкімі і роднымі.
<span><span>Яйка , яйка
</span><span>Размаляваная вечка .
</span><span>Хто крышку адкрывае ,
</span><span>Той у казку трапляе .
</span><span>( адкрываецца вечка, там цацка - кураня )
</span>Жыло -было на свеце маленькае жоўтае пухнатае кураня . Яно было вельмі цікаўным да жыцця, яму ўсё было цікава. <span>Кураня марыло убачыць лес , рэчку , поле і многае іншае , пра што чула ад старэйшых .
</span>Але мама заўсёды казала яму: " Будзь асцярожны , выходзячы з двара. <span>У
лесе жыве хітрая ліса , якая вельмі любіць есць маленькіх куранят , а
высока за хмарамі жыве злы каршун , які можа схапіць цябе вострымі
кіпцюрамі і забраць » .
</span>Аднойчы кураня ўсё ж такі не ўтрымалася і адправілася шпацыраваць у лес далёка ад дома. Які велізарны і дзіўны свет яно адкрыла ! <span>Як усё было цікава !
</span>І вось , кураня убачыла вузкую сцежку і пайшоло па ёй. Раптам над ім з'явілася велізарная , чорны цень . Малое адразу здагадалася , што гэта і ёсць страшны каршун . Беднае кураня кінулася бегчы з усіх ног , але каршун хутка набліжаўся. <span>Здавалася , выратавання няма.
</span>Раптам кураня ўбачыла вялікую паляну , на якой раслі жоўтыя дзьмухаўцы . «Гэтыя кветкі такія ж жоўтыя і пухнатыя , як я. І мяне не будзе сярод іх бачна » , - падумала кураня і хуценька шмыгнула у зараснікі. Ах , як стукала яго маленькае сэрцайка ! Калі яно аддыхалася і зразумела , што небяспека мінула, то падумала: «Якія ж гэта цудоўныя кветкі ! <span>Яны падобныя на маленькія сонейкі і такія ж ласкавыя » .
</span>Тым часам злы каршун лётаў над палянай і думаў : « Куды ж падзелася гэтае кураня ? Бо яно не могло уцячы далёка . Вакол адны бесталковыя дзьмухаўцы . <span>Хутка яны ператворацца ў пух , і вецер панясе іх » .
</span>А залацістыя дзьмухаўцы ціха- ціха кiвалi галоўкамі і думалі: « Мы хутка станем пярынка і паляцім невядома куды . <span>Але ўсё ж мы не дарма пражылі на свеце - мы выратавалі жыццё гэтаму мілага маленькаму кураню » .</span></span>
Можно больше объяснение пожалуйста
Я вельми люблю прыроду.Яна такая прыхожая.Скольки бароу,дярэуяу.Я гаржуся сваёю прыродаю,яе николи ты не знайдеш....николи не прыдумаеш....беражыте прыроду....яна у вас адна як маци