Я брешу - словно клин тешу, а ты правду говоришь - будто плот городишь.
Чужое добро вылезет сквозь ребро.
Упрямая коза - волку на наживу.
На хитрость дай Бог мудрость.
У рыбака хоть мокрые бока, зато уха наваристая.
Ответ:
залатая, зялёную, жоутае, калючых, рознакаляровае, восеньским, гучнага, галасистага, вясёлы, студзёнай
Объяснение:
У - прыстаўка
бач - корань
ы - суфікс
ў - суфікс
нулявы канчатак
аснова - убачы
<span>Кошка Муся – мая сяброўка. Гэта мілае пухнатае стварэнне. Яна добрая, мяккая, пяшчотная, яна мяне любіць і разумее.
Муся - прыгажуня з кароткай бліскучай поўсцю шакаладнага колеру. Яна вельмі вытанчаная і грацыёзная. Яе лапкі тонкія і доўгія, кіпцюры таксама доўгія, але ніколі і нікога Муся не падрапала імі. Яе мыска, даволі шырокая, падобная на мыску сіямскага ката, кругленькія вушкі шырока расстаўленыя. Вочы ў Мусі бурштынавага колеру, круглыя і цікаўныя.
Наша котка не любіць цішыні і спакою. Яна можа гуляць і забаўляцца круглыя суткі: скакаць з шафы, катацца на дзвярах, бегаць за сваім мячыкам. Але больш за ўсё яна любіць гуляць са мной. Калі я вяртаюся са школы, яна пачынае хадзіць за мной і чакаць, калі прыйдзе час пасваволіць. Нашы гульні дастаўляюць нам аднолькавае задавальненне.
Муся есць трохі, але любіць добрае нятлустае мяса, малако, сметанку. А лепшы пачастунак для яе – свежая рыбка.
</span><span>Нашу кошачку любіць уся сям'я.</span>
У спрадвечныя часы на багатай, урадлівай, квітнеючай зямлі жылі добрыя і моцныя людзі. Не ведалі яны ні патрэбы, ні гора. Але пасяліўся ў іх краях злы і прагны чарадзей. І былі ў яго вочы завидущие, загребущие рукі, а замест сэрца - камень. Страшны гэта быў чалавек - усе адбіраў у людзей, усе цягнуў да сябе. Але хоць і баяліся яго людзі, не схілілі перад ім галовы, вырашылі перамагчы чарадзея. Узялі яны косы ў рукі і пайшлі вайной на свайго крыўдзіцеля. Страшная гэта была бітва - моцны быў чарадзей. Аднак мацнейшыя духам апынуліся простыя сяляне. Не вытрымаў чарадзей гневу людскога і пайшоў глыбока пад зямлю, але перад гэтым забраў з сабой усе навакольныя незлічоныя багацці, спустошыў гэтыя краю. Пабяднелі з той пары тутэйшыя месцы, оскудели поля, людзям даводзілася галадаць. Шмат знаходзілася смелых, адважных волатаў, якія спрабавалі пранікнуць ва ўладанні чарадзея і вярнуць людзям скарбы, ды вярталіся ні з чым. Бясследна знік злыдзень, ніхто яго так і не знайшоў. А скарбы гэтыя ператварыліся ў соль каменную...
<span>Прайшло шмат гадоў. Адзін смяльчак даведаўся ад мудрых старцаў аб гэтай легендзе і вырашыў адшукаць багацця людскія. Не верыў ніхто, што ен зможа знайсці іх. Але моцны малайчына быў духам. Дарма яны не верылі, знайшоў ен незлічоныя багацці ў нетрах зямлі, і вярнулася радасць на гэтыя землі, зноў сталі ўрадлівымі поля, людзі забыліся пра голад. І вырас на гэтым месцы горад, які назвалі Салігорск.</span>
