Зараз прыбяру ў пакоі і пайду на вуліцу.
зараз - акалічнасць
прыбяру - выказнік
ў пакоі - акалічнасць
пайду - выказнік
на вуліцу - акалічнасць
Цяпер кідай кніжку і сядай за стол.
цяпер - акалічнасць
кідай - выказнік
кніжку - дапаўненне
сядай - выказнік
за стол - акалічнасць
Літары не бываюць ні цвёрдымі, ні мяккімі. Яны толькі абазначаюць гукі, якія могуць быць цвёрдымі і мяккімі.
літары, якія абазначаюць цвёрдыя зычныя гукі: <u>р</u>абіць, <u>бл</u>акі<u>тн</u>ы, <u>р</u>азві<u>т</u>анне, сіні, <u>Б</u>а<u>р</u>сі<u>к</u>, <u>с</u>уседзі, <u>к</u>вяці<u>ст</u>ы, <u>п</u>але<u>т</u>а<u>к</u>, <u>с</u>уні<u>ц</u>а
літары, якія абазначаюць мяккія зычныя: <span>ра<u>б</u>і<u>ц</u>ь, бла<u>к</u>ітны, ра<u>зв</u>іта<u>нн</u>е, <u>с</u>і<u>н</u>і, Бар<u>с</u>ік, су<u>с</u>е<u>дз</u>і, к<u>в</u>я<u>ц</u>істы, па<u>л</u>етак, су<u>н</u>іца</span>
Книга
интересная, познавательная
обучает, развивает, воспитывает
Книга - источник знаний, настоящий друг взрослых и детей.
<span>мудрость</span>
<span>Стары Даніла славіўся на цэлую ваколіцу сваімі вырабамі: вёдрамі, начоўкамі, цабэркамі і лыжкамі, якія выходзілі з яго рук моцныя, гладкія і вельмі зграбныя». На кірмашах іх ахвотна куплялі людзі, і бондар з жонкай жылі ў дастатку.
Мэтай яго жыцця былі не заробкі, а сама праца. «Майструючы... ён забываў аб ядзе, аб сне. Нікому, апрача жонкі, не можна было глядзець, як ён працуе». Аўдоцця, жонка, была яго ценем, яна любіла ўсё, што любіў муж, і ганіла тое, што яму не падабалася.
На суседзяў Даніла глядзеў, «як на няўдалыя цабэркі з крывых, нязграбных клёпак». Ім было не дадзена спазцігнуць вялікую таямніцу, якую ведаў ён. Бондар і жадаў бы выказаць вясковаму люду ўсё, што было ў яго на душы, але быў упэўнены, што яны гэтага не зразумеюць, пачнуць смяяцца. I стары майстра нёс пакуту маўчання.
Пані з маёнтка захацела мець посуд, зроблены «залатымі рукамі» (так вяскоўцы празвалі бондара). Заказ пані Даніла ўспрыняў як шчаслівы і даўно чаканы выпадак, пасланы самім лёсам. Нарэшце яго майстэрства, яго працу змогуць ацаніць па-сапраўднаму.
Прыступаючы да працы, ніколі так стары Даніла адмыслова не вастрыў інструмент, так прыдзірліва і доўга не выбіраў дрэва, так старанна не абрабляў дошкі... «Гэта былі не вёдры, не начоўкі, не лыжкі, а дзіўны сон пекных форм. Гэта былі ажыццёўленыя мары Данілавага сэрца. Гэта было тое, дзеля чаго варта і жыць, і пакутваць».
На санках Даніла і Аўдоцця павезлі посуд у двор пані. Раз за разам яны спыняліся, каб здзьмухнуць з вырабаў сняжынкі. Ля паніных пакояў іх сустрэла плойма крыклівых вераб'ёў і адзін «шэры падшывалец апаганіў чысценькі бялюткі цабэрак». Майстра і яго жонка акамянелі. Спрабуючы вострым сцізорыкам выскрабці пасудзіну, Даніла не заўважыў, калі падышла эканомка. Яна загадала ўсё адвезці на кухню. Пані ж не захацела глянуць на Данілаву «песню», заплаціла яму не таргуючыся.
Грошы абражаны бондар кінуў на ганку, але Аўдоцця іх непрыкметна для мужа падняла. Дамоў яны вярталіся, як з пахавання. «Пані, сама гэтага не разумеючы, бязлітасна плюнула чалавеку ў самую душу... Памерлі яго мары, якімі ён цешыўся ўсё жыццё».
Пасля гэтага Даніла закінуў бондарскую справу. Раней зусім абыякавы да гарэлкі, валяўся цэлымі днямі п'яны ў карчме пад сталом. Аўдоцця цярпела голад, холад і нікому не жалілася. Загаласіла, заплакала заўсёды маўклівая бондарава жонка толькі, калі мёртвага Данілу паклалі ў шурпатую нязграбную труну. Яе гора і крыўда выліваліся ў «прыгожыя словы сумных прычытанняў», аж суседкі дзівіліся.
Людзі гаварылі, што калі б Даніла каго з іх навучыў сваёй справе, той бы век яго ўспамінаў добрым словам, а то ён ад пані пахвалы чакаў. Хутка за Данілам памерла і Аўдоцця. Па ёй ніхто не галасіў, бо «была яна адна-адзінокая».</span><span>
</span>
Любуясь на белорусское море ,я увидел его в фоне осени ,это не забываемый момент! Смотря назад себя,видны деревья с золотыми листьями,которые при ударах ветра сносит прямо в море.
