Любуясь на белорусское море ,я увидел его в фоне осени ,это не забываемый момент! Смотря назад себя,видны деревья с золотыми листьями,которые при ударах ветра сносит прямо в море.
Ён разумны хлопец, и добры
Добры дзень, Анютка!
Як прыемна было атрымаць ад цябе новы ліст. Няўжо табе на самай справе падарылі Шчанюка коллі? Вось выдатна! Як вы яго назвалі? Як ты за ім даглядаць?
На жаль, мае бацькі катэгарычна не згодныя трымаць у доме котку або сабаку, паколькі баяцца воўны, сапсаванай мэблі і шпалераў. А я лічу, што жывёла павінна быць абавязкова - бо колькі радасці, цяпла і любові дорыць яно ўсім хатнім!
Хачу табе сказаць, што я пачала наведваць гурток макрамэ пры нашым клубе. Аказваецца, пляценне ўзыходзіць да старажытнага моряцкому рамяству - вязання марскіх вузлоў. Вяроўку можна афарбоўваць у розныя колеры і плесці з яе цацкі, ўпрыгажэнні, кашпо, сумкі і нават вопратку. Я ўжо прыдумала, якія падарункі зраблю ўсім да Новага года.
Пра апошнія навіны: у нашым класе з'явілася новая дзяўчынка са старадаўнім рускім імем Арына - гімнастка з цырка. У яе ўзрушаючая каса да каленяў. Яна дзіўна таварыская, з ёй адразу ўсё пасябравалі, як быццам вучыліся разам восем гадоў, а не ўсяго толькі тыдзень. Паводле яе запрашэнні мы ўсім класам хадзілі ў цырк. Арына выступала ўзрушаюча, стваралася ўражанне, што яна можа сабрацца ў любую фігуру, настолькі яна гнуткая. Шкада, што яна праз некалькі месяцаў з'едзе ў іншы горад на гастролі, бо цырк не стаіць на месцы.
А яшчэ ў маёй школе хутка адбудзецца традыцыйны конкурс бальных танцаў, і зараз амаль увесь мой клас прападае на рэпетыцыях. Многія нашы дзяўчынкі з першага класа ходзяць на танцы, таму і вальс, і самбу мы ставілі самі. Спачатку баяліся не знайсці падыходных партнёраў, бо самба - гэта вельмі запальны і тэмпераментны танец, але нашы хлопчыкі нас не падвялі. Так што ёсць усе шанцы на перамогу!
Цікава, даведаемся ці мы адзін аднаго праз год? Ці моцна зменімся?
Я з нецярпеннем чакаю твайго ліста. Пішы, што новага адбылося ў тваім жыцці, якія планы на будучыню. Калі будзе магчымасць, выйшлі мне фатаграфію - ты і шчанюк. Бо напэўна ўжо зроблена шмат цікавых кадраў.
На гэтым заканчваю. Да сустрэчы.
Твая сяброўка.
Пра горад Пружаны і раку Мухавец
Калісьці, як расказваюць палешукі,
задумала каралева Бона залажыць горад
на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла
з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую
дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі
Мухавец. Хоць не надта шырокай ды
глыбокай была тая рака, але праз яе быў
пракладзены мост.
На сярэдзіне дарогі пачаў мост
трашчаць: не вытрымаў ён карэты з
чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі
апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі
людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое
дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь
жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі
тая апрытомнела ды даведалася, што
сталася з яе дзіцем, закляла тое
месца. ,
Так з таго часу і пайшло: улетку, калі
моцна прыпякала сонца, то рака ў тым
месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла
на нішто.
А пасля каралева Бона залажыла на
гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны
