Косця Кветка — надзейны сябра, вясёлы хлопец, менавіта ён прыдумаў настаўніку чарчэння мянушку Цыркуль. У класе яго, відавочна, вельмі любілі, бо калі ён паступіў у лётнае вучылішча, яны вырашылі зрабіць яму памятны развітальны падарунак. З узростам Косця ўсё больш разумеў старога настаўніка, паважаў яго і прыслухоўваўся да яго слоў. Надпіс натабакеры быў як завет ад Апалінарыя Феакціставіча: “— Радзіму нашу любім і абараняць яе павінны, — значылі ўрачыстыя лацінскія словы.
<span>Косця ж станавіўся вайскоўцам, яму трэба было ведаць гэтыя словы. Але ў той дзень гэты лацінскі сказ, які быў напісаны на дошцы, мабыць, запомніў не адзін толькі Косци</span>
<span>1)Спявае зіма - аўкаецца,
Касматы лес хісткага
Стозвоном хвойніку.
Вакол з сумам Глыбокім
Плывуць у краіну далёкую
Сівыя аблокі.
А па двары завіруха
Дываном шаўковым сцелецца,
Але балюча халодная.
Верабейчыкі гуллівыя,
Як дзеткі сіратліва,
Прыціснуліся каля акна.
Ахаладалі птушкі малыя
Галодныя, стомленыя,
І ціснуцца шчыльней.
А завіруха з ровам шалёным
Стукае па аканіцах звешанай
І злуецца ўсё мацней.
І дрэмлюць птушкі далікатныя
Пад гэтыя віхуры снежныя
У мерзлага акна.
І сніцца ім выдатная,
У ўсмешкі сонца ясная
Прыгажуня вясна.</span>
<span>2)Белая бяроза
Пад маім акном
Принакрылась снегам,
Дакладна срэбрам.
На пухнатых галінках
сьнежнаю аблямоўкай
распусціліся пэндзля
Белай махрамі.
І ці варта бяроза
У соннай цішыні,
І гараць сняжынкі
На залатым агні.
А зара, ляніва
Абыходзячы вакол,
обсыпает галінкі
новым <span>срэбрам</span></span>
Кажуць, што тая шчаслівая хатка, што гадуе за дзіцем дзіцятка.
Ответ:бесталковы, бездаходны,скрыть узкрыть разкрыть,