Курачка-рабка.
Жыў дзед, жыла бабка. Была ў іх ку-рачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіну ды паставіла на паліцу. Мышка бегла, хвосцікам махнула, чарапіца ўпала, яечкі пабіліся.
Плача дзед, плача бабка, курачка кудахча, вароты скрыпяць, трэскі ляцяць, сарокі трашчаць, гусі крычаць, сабакі брэшуць.
Ідзе воўк:
— Дзедка, бабка, чаго вы плачаце?
— Як жа нам не плакаць? Была ў нас курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіцу ды паставіла на паліцу. Мышка бегла, хвосцікам махнула, чарапіца ўпала, яечкі пабіліся.
I воўк завыў.
Ідзе мядзведзь:
— Воўк, чаго выеш?
— Як жа мне не выць? Жыў дзед, жыла бабка. Была ў іх курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіцу ды паставіла на паліцу. Мышка бегла, хвосцікам махнула, чарапіца ўпала, яечкі пабіліся. Плача дзед, плача бабка, курачка кудахча, вароты скрыпяць, трэскі ляцяць, сарокі трашчаць, гусі крычаць, сабакі брэшуць... А я брахаць не ўмею, дык і завыў.
Выслухаў мядзведзь казку і адарваў сабе хвост. Так з таго часу і жыве з куртатым хвастом.
1)Лёгка, добра было на душы, і, калі б не клопат, выкліканы заданнем, якое я атрымаў, можна было б цалкам аддацца сузіранню таго, як хораша надыходзіла маладая вясна.
2)Неба было чыстае, сонца свяціла ярка, аднак не грэла: надыходзілі самыя марозныя дні зімы.
3) Мікола не адказаў, але па яго суровым позірку яна прачытала, што ён не пахіснуўся, і адчула: з ім будзе цяжка.
4)Перадасенняе сонца, хоць яно і здаецца цёплым і яркім, усё ж грэе толькі з тога боку, куды падаюць промні, а ў цяньку яго быццам і няма: павернешся спінаю ад сонца, адразу ж адчуеш халадок.
Свою литературную деятельность Барщевский начал с написания поэтических текстов. Окончив Полоцкий коллегиум, он обучал детей на дому, много путешествовал по Беларуси и знакомился с местным фольклором. Некоторое время жил в Санкт-Петербурге, где занимался преподавательской деятельностью. Именно тогда он познакомился с Тарасом Шевченко и Адамом Мицкевичем. Вместе с друзьями – выходцами из Беларуси – издавал журнал «Незабудка». В период с 1844 по 1846 год опубликовал повесть «Шляхтич Завальня, или Беларусь в фантастических повествованиях». Краткое содержание «Белой Сороки» (одной из её глав) будет представлено ниже. Переехав в город Чуднов, Ян Барщевский продолжил писать стихотворения, но умер, заразившись туберкулёзом.
Дрэнна - дрэнны (суфiксальны)
*Образовался при помощи суффикса -а-*