Аднойчы я ішоў са школы і ўбачыў маленькага шчанятка. Ён выглядаў бездапаможным і замерзлым, быў вельмі галодным і брудны. Мне яго стала шкада. Я падабраў гэтага малога і панёс дадому. Калі я прыйшоў дадому першым жа справай адразу спытаў у бацькоў, ці можна мне ўзяць яго ў нашу сям'ю. Яны з забеспячэннем пагадзіліся, але што б за ім добра даглядаў. І я хутка пабег яго карміць, памыў яго, і назваў Тузікам. Тузіку спадабалася як я яго назваў. Тузік радасна цяўкнуў адказ на яго мянушку і заматляў хвастом. Калі Тузік падрос мне можна было яго выгульваць я кожны дзень выводзіў яго гуляць. Мы з Тузікаў сталі самымі вернымі і лепшымі сябрамі.
Я ведаю, але ня весь тэкст.
Расла некальки стагодзяу таму назад на пагорачку бяроза. Таушчэзная, некальки чалавек не абхапили б яе. Так павялося, што каля бярозы вяскоуцы выпускали пасвицца свиней. За свинями наглядали зауседы малыя дзеци.
Так и у той дзень усе адбывалася. Узыйшло сонца. Вакол пагорка вишчэли свинни. Сядзели ци бегли пастушкм.
<span>Мы на уроке эту часть только писали. Есть где то в спец. книгах для бел яза (7-8) класс.</span>
3.сябрую, сябравау́, буду сябраваць; вячэраю, вячэрау́, буду вячэраць; чырванею,чырванеу́, буду чырванець4.Добра запомнiць-засячы на носе
