Краткого нигде нету, только это
«Пан Тадеуш» (польск. „Pan Tadeusz“) — крупнейшее произведение Адама Мицкевича, эпическая поэма, писавшаяся в 1832—1834 в Париже, где поэт жил в эмиграции, и изданная там же в 1834 году. Состоит из 12 частей («книг») , почти 10 тысяч строк (польский александрийский стих, то есть силлабический 13-сложник) .
Полное название — «Пан Тадеуш, или последний наезд на Литве. Шляхетская история 1811—1812 годов в двенадцати книгах, писанная стихами» (Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem pisana). «Наезд» — древний славянский термин, означающий военное нападение.
Действие поэмы происходит на протяжении 5 дней в 1811 году и одного дня в 1812 году на берегах Немана, «на Литве» (в бывшем Великом княжестве Литовском) перед нашествием Наполеона на Россию. Главные герои поэмы — Тадеуш и Зося, представители двух соперничающих шляхетских фамилий. Замысел поэмы перерос из идиллии (образцом для которой была идиллия Гёте «Герман и Доротея» ) в широкую эпическую картину, сочетающую бытовую, военную, любовную и патриотическую линии.
«Пан Тадеуш» начинается со знаменитого признания в любви к Литве (Мицкевич родился близ Новогрудка, ныне Белоруссия) :
Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie.
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.
Литва! О родина! Ты — как здоровье. Тот
Тебя воистину оценит и поймет,
Кто потерял тебя. Теперь живописую
Тебя во всей красе, затем, что я тоскую.
<span>(перевод В. Ф. Ходасевича) В поэме создан полный ностальгии и юмора образ красочных, но исторически обреченных шляхетских нравов. С самого начала поэма получила огромную популярность среди польских эмигрантов. Считается польской национальной эпопеей и шедевром словесной живописи. Классические иллюстрации к поэме создал Михал Эльвиро Андриолли. «Пан Тадеуш» экранизирован польским режиссёром Анджеем Вайдой (1999).</span>
<span>Крабаў у Татарскім праліве лавілі, селядцы, у пуціну – ласосяў.</span>
Ну і вот, судзілі.
<span>Як удзельніка вайны і ўзнагароджанага, яго прызначылі намеснікам дырэктара льнозавода, далі добрую кватэру ў другой палавіне папоўскага дома.
</span>
<span>Выпілі, закусілі, нічога не кажуць, яшчэ выпілі, закусілі – маўчаць.
</span>
Пасадзілі нас у КПЗ, пачалі следства.
Ответ:
будет 47
Объяснение:
да плюса можно не считать это значит положительное число просто их сложить
Спадзяюся гэта-тоУсё здарылася на свяце, на свяце - на свяце я знайшоў яе, на свяце страціў. Быў вялікі і вясёлае свята. На свяце былі і цір, і вафлі, і японскі більярд, і бутэлькі шампанскага, і Балаганчык, і каруселі. І каруселі кружыліся і галасілі, і сутыкаліся шары на більярдзе, і пах вафлі, і ў працяжнік стралялі стрэльбы. Я як раз страляў у працяжнік. Я страляю выдатна і гэтым ганаруся. Не, пастойце! Я ўсё пераблытаў! Я сустрэў яе не ў працяжнік. Я яе сустрэў каля павільёна звафлямі. Вафлі пах, і яна іх уплятаюць і рагатала, і раптам як павее на тую, што была ў яе ў руцэ, і я апынуўся ўвесь ў цукровай пудры. Яна засмяялася, і я спытаў: «Як вас завуць?» А яна крыкнула: «Потым скажу!»Потым мы пайшлі ў цір, і там, у працяжнік, я яе страціў. У працяжнік я трапляў па ўсіх мішэнях, і пасля кожнага стрэлу яна крычала мне: «Брава!» І калі з усімі мішэнямі было скончана, я навёў стрэльбу на апошнюю, самую складаную, - на яйка ў фантаннай струменi, - прыцэліўся і крыкнуў: « так як вас завуць? »А яна ў адказ:« Потым скажу! »Страляю, яйка падскоквае, павярнуўся - а яе ўжо няма. Я яе страціў. Страціў у працяжнік. Але я яе зноў знайшоў. Я бегаў, насіўся як вар'ят, спатыкаўся, мне ў спіну ляцела лаянку, і я знайшоў яе там, дзе кольцы і бутэлькі шампанскага. Я заплаціў за кольцы. За цэлую кучу кольцаў, і мы з ёй накідвалі іх на бутэлькі. І я крычаў ёй: «Як вас завуць?» А яна адказвала: «Потым скажу!» І - оп-ля - мы ідзем на арэлі. Такія вялікія арэлі, яны паднімаюцца вышэй і вышэй, і падаюць ўніз. Усе ўверх і ўверх, а потым адразу ўніз і да смерці. І я яе страціў. Я страціў яе яшчэ ў кольцаў і шампанскага. На арэлях не было ні душы. Цямнела, і ліхтары запальваліся, і рухаліся цені, і я знайшоў яе. Так, так! Знайшоў на каруселі. Карусель закруцілася, і яна паднялася на круг. І я паспеў крыкнуць: "Скажыце мне ваша імя!» - І пачуць у адказ: «Потым скажу!» І зайграў аркестр, аркестр, і пазалочаныя карэты, і люстэркі, і пражэктары. І яна адна каталася на каруселі верхам на апакаліптычным зьвяры, і ён ўзвіваўся да самага неба, а потым ўшрубоўваецца назад - уніз - прама ў пекла, і на кожным крузе я бачыў, як яна ўзлятала на медным шрубе, смяялася, ўзлятала, і апускалася, і я крычаў: "Скажыце мне ваша імя!» - і адгадваў адказ па вуснах.І я яе страціў. Вось так я і страціў яе. Знайшоў у павільёна з вафлямі і страціў у працяжнік. Адшукаў у кольцаў і бутэлек і страціў у арэляў. І потым, на каруселі, -на каруселі я знайшоў яе зноў. І на каруселі жа страціў.<span>На кожным крузе я бачыў, як яна смяецца і падскоквае, і вось карэты замарудзілі ход, і карусель круціцца павольней. І аркестр перастаў гуляць, і карусель стала, і я кідаюся наперад, таму што той звер, на якім яна каталася, апынуўся як раз насупраць мяне. Але яе ўжо не было ў яго на спіне. Была - і няма. Куды яна дзелася? Я зноў знайшоў яе - і страціў. І я гойсаў усюды, вакол было свята, і пыл, і цені, і я насіўся і крычаў: «Як вас завуць?» І няма каму было адказаць. На свяце я знайшоў яе. На свяце страціў ... Не хадзіце на святы! Там людзі знаходзяць адзін аднаго і зноў губляюць. Сустракаюцца, а потым не могуць знайсці адзін аднаго. Цяпер я яе шукаю! Але як яе клічуць, я так і не ведаю! І я клічу яе проста: эй! эй! эй! Я шукаю яе! Паўсюль шукаю яе! Шукаю і ўжо ніколі не знайду.
</span>Спадзяюся гэта-то
