У нашай трохпакаёвай кватэры больш за ўсё мне падабаецца мая пакой. Хоць яна не вельмі вялікая, і адчуваю сябе ў ёй лёгка і свабодна. Большую частку часу я праводжу за сваім пісьмовым сталом, які стаіць каля акна. Акно ў пакоі адно не вельмі вялікае. Затое з шырокім падваконнікам, на якім стаяць у збанках кактусы. Я вельмі люблю за імі заляцацца. Справа на стале стаіць настольная лямпа. Злева ляжаць сшыткі, стаяць падручнікі шэраг. Тут жа ляжыць кніга, якую я ўвесь час чытаю, - «Зоркі вялікага футбола».
Я даўно захапляюся футболам. Таму ў маім пакоі ўсюды партрэты вядомых футбалістаў. А вялікі плакаце футбалістамі зборнай Украіны вісіць на сцяне побач са сталом.
А яшчэ я магу гадзінамі сядзець за кампутарам, які стаіць на адмысловай падстаўцы ў куце пакоя.
Злева ўздоўж усёй сцяны - вялікі кніжны шафу. У шафе ёсць стэлажы з адкрытымі і зачыненымі палічкамі. На паліцах стаяць кнігі. Гэта збору твораў класікаў рускай, украінскай і зарубежнай літаратуры. Стаяць кнігі пра спорт, гістарычная літаратура, даведнікі і энцыклапедыі, а таксама ўсе выдадзеныя ў нас кнігі Говарда аб Конан, маім любімым герою. На стэлажах з зачыненымі паліцамі я захоўваю шахматы, даміно і іншыя настольныя гульні. Там знаходзіцца мой спартыўны інвентар. Там жа ляжыць гадавая падпіска часопіса «Фугбол».
Справа ад уваходнай дзвярэй стаіць канапа-ложак, дзе я адпачываю. Поддиваном ляжаць гантэлі, футбольны мяч. На сцяне побач сдиваном вісіць вялікі прыгожы дыван. На падлозе таксама лежитковер. У маім пакоі заўсёды чыста і ўтульна.
Мама, я цябе люблю.
Мы не можам выкарыстоўвываць слова<em> кахаю</em>, таму што <em>я кахаю </em>- так мы гаварым пра каханне да дзяўчыны або хлопца.
<span>Расце на гэтым агародзе бульба, цвіце мак, уздымаюць галоўкі сланечнікі.
</span><span>Чарнела неба ад хмар, шумеў голым веццем узлесак.
</span><span>Птушкі змоўклі, і перасталі трашчаць у траве конікі.
</span>Сіняе неба <span>прыкметна пашарэла, і па ім паплылі аблачынкі, па-вясноваму вы</span><span>сокія і лёгкія
</span>
Я прыглядаўся да горада і з ней<span>кай радасцю адзначаў сабе, што ён не такі, які здаваўся мне, калі </span><span>я ўбачыў яго ўпершыню.
</span><span>Тое, што хвалявала вялікага, хвалюе і цябе.</span>
Галоўнымі героямі твора з'яўляюцца Кірыла Шыковіч — журналіст, супрацоўнік абласной газеты, доктар Антон Яраш — вядомы ў горадзе хірург-прафесіянал, які ў гады Вялікай Айчыннай вайны быў героем-падпольшчыкам, выконваў цяжкія заданні, штодзённа рызыкаваў жыццём, Сямён Гукан — старшыня гарсавета, чыноўнік, кар'ерыст, чалавек, які ў рамане ўвасабляе сістэму чыноўніцкай уседазволенасці таго часу. Гэта яшчэ і маладое пакаленне — Тарас Ганчароў і яго брыгада, Маша, Ніна, Славік іірына Шыковічы. Вобразы галоўных герояў паказаны ў працы, у барацьбе, у час адпачынку, у сямейным побыце, у шчасці і горы. Кожны па-свойму прывабны і абаяльны.
Але праз некаторы час Кірыла Шыковіч пачынае сумнявацца ў правільнасці тых высноў, якія ляглі ў аснову кнігі. Журналіст дзеліцца сваімі сумненнямі з доктарам Ярашам — былым падпольшчыкам, які не пагадзіўся з высновамі кнігі. Ён падтрымлівае жаданне Шыковіча дазнацца праўду, не верыць у здраду Савіча, які разам з дачкою выратаваў яго ад немінучай смерці. Антон Яраш добра разумее, што здраднікі не сталі б рызыкаваць сваім уласным жыццём, а адразу б выдалі яго фашыстам.Першым праменьчыкам праўды можна лічыць артыкул Шыковіча ў абласной газеце. Праз успаміны былой медсястры гаворьшда праўда пра вайну, праўда пра доктара Савіча. Так начала сцвярджацца думка, што многае пра мінулае і вайну было сфальсіфікавана. Але сказаць праўду пра тыя галасы для некаторых чыноўнікаў азначала б перакрэсліць усю сваю службовую кар'еру і прызнаць адказыасць за лес тых людзей, якія сталі ахвярамі. Адной з іх з'яўляецца Зося Савіч. Пасля расстрэлу бацькі яна была арыштавана фашыстамі, прайшла праз катаванні і трапіла ў канцлагер. Але на гэтым пакуты яе не скончыліся: ужо пасля вайны па даносу Гукана яна была выслана ў Сібір як дачка здрадніка.Пасля вайны ёй жылося вельмі цяжка. Пакуты падарвалі здароўе. 3 парокам сэрца яна трапляе да доктара Яраша — цяпер ён будзе ратаваць яе жыццё. Ад выніку аперацыі, якую робіць хірург Яраш, залежыць будучыня Зосі: ці жыць ёй шчасліва, ці зноў пакутаваць. Хворае сэрца мужнай жанчыны як бы ўвасабляе хворае грамадства.Сцэна хірургічнай аперацыі, якую праводзіў доктар Яраш, з'яўляецца адной з цэнтральных у рамане, набываючы сімвалічнае значэнне. Яна сімвалізуе працэс пераасэнсавання жыцця. Сам час, як скальпель хірурга, непазбежна адсячэ ўсё дрэннае, каб вылечыць хворае грамадства. Гэта сэрцы ўсіх людзей на далоні часу-хірурга.Сэрца на далоні — гэта сімвал даверу да чалавека, гэта сімвал грамадства, пазбаўленага страху і падазронасці, гэта сімвал шчырасці і адкрытасці, спагады і дабрыні. героямі твора з'яўляюцца Кірыла Шыковіч — журналіст, супрацоўнік абласной газеты, доктар Антон Яраш — вядомы ў горадзе хірург-прафесіянал, які ў гады Вялікай Айчыннай вайны быў героем-падпольшчыкам, выконваў цяжкія заданні, штодзённа рызыкаваў жыццём, Сямён Гукан — старшыня гарсавета, чыноўнік, кар'ерыст, чалавек, які ў рамане ўвасабляе сістэму чыноўніцкай уседазволенасці таго часу. Гэта яшчэ і маладое пакаленне — Тарас Ганчароў і яго брыгада, Маша, Ніна, Славік іірына Шыковічы. Вобразы галоўных герояў паказаны ў працы, у барацьбе, у час адпачынку, у сямейным побыце, у шчасці і горы. Кожны па-свойму прывабны і абаяльны.<span>Героі рамана «Сэрца на далоні» вельмі зацікаўлены гісторыяй падполля. Нягледзячы на ўсе перашкоды з боку надзеленага вялікай уладай старнтыні гарвыканкама Гукана, яны імкнуцца даведацца праўду пра падзеі тых дзён. </span>
Надоуга пасятлела шэрае снежаньскае неба.Усталявалiся цеплыя сонечныя дзянькi.Згiнулi буйныя кролi.У лесе з'явiлiся праталiны.На пнях,дружнымi сямейкамi,выраслi апенькi