У мяне ёсць свой пакой. Яна прасторная, амаль квадратнай формы. Калі я ўваходжу ў гэты пакой, то ў вочы адразу кідаецца вялікае металлопластіковых акно. Яно выходзіць у двор. На падаконніку стаяць у чыгунах кветкі. Мне падабаецца зімовымі вечарамі любавацца іх зелянінай. У пакоі светла-зялёныя шпалеры і зеленаватыя шторы на акне. Столь высокі белага колеру. Да яго прымацавана невялікая яркая люстра з трыма плафонамі. У пакоі сучасная мэбля светлых тонаў. Справа ад дзвярэй доўгі кампутарны стол і крэсла. На стале кампутар, мае падручнікі, школьныя сшыткі. Справа ад дзвярэй высокая мэблевая сценка. У ёй захоўваецца пасцельная бялізна, мае рэчы. На паліцах стаяць кнігі, фотаальбомы, сувеніры. Уздоўж сцяны размяшчаецца шырокая светла-зялёная сафа. Падлогу ў маім пакоі пакрыты ламінатам. Ён светла-карычневага адцення. На ім ляжыць невялікі пухнаты кілімок. Мне падабаецца на ім часам пасядзець і пагартаць часопісы. Мая пакой светлая і ўтульная. Мне падабацца ў ёй і адпачываць, і вучыць урокі, і праводзіць вольны час з сяброўкамі. Я вельмі люблю сваю пакой.
Аднойчы я ішла дадому са школы і зайшла па дарозе ў краму. У мяне было з сабой зусім няшмат кішэнных грошай. Я збіралася купіць за іх якіх-небудзь прысмакаў. Каля паліц з хлебам старэнькая бабуля папрасіла мяне дастаць ёй паўбохана чорнага хлеба. Пасля гэтага я яшчэ трохі пахадзіла па гандлёвай зале, выбрала, што хацела, і падышла да касы.
Так атрымалася, што ў чарзе я стала менавіта за той самай бабуляй. У яе ў карзіне быў няхітры набор: літр кефіру і той самы хлеб. Надышла яе чарга. Касір прабіла бабуліны пакупкі. І тут высветлілася, што ў бабулі не хапае грошай. Яна ледзь не заплакала, бо яна лічыла па ўчарашніх цэнах і ёй хапала. Але касір была няўмольнай. Так, у краме была пераацэнка, але сёння плаціць ужо трэба па новых цэнах. Мне стала да слёз шкада бабулю. Я паклала на паліцу свае прысмакі, дастала з кішэні свае грошы і працягнула ёй. Бабуля здзівілася, збянтэжылася і не хацела іх браць. Але я ўгаварыла яе, яна расплацілася, і мы выйшлі з крамы.
Паколькі я нічога не купіла, бабуля прапанавала мне зайсці да яе выпіць гарбаты. Праўда, адразу ж збянтэжылася, што ў яе няма да гарбаты нічога, акрамя чорнага хлеба. Я ветліва адмовілася, каб не ставіць яе ў няёмкае становішча, і адправілася дадому.
Ужо падыходзячы да свайго дому, я выпадкова заўважыла на абочыне нейкую паперку. З цікаўнасці я падышла бліжэй і ўбачыла, што гэта грошы, прычым амаль тая ж сума, якую я толькі што аддала бабулі.
<span>Цяпер я дакладна ведаю: дабро заўсёды вяртаецца.</span>