Мой лепшы и дараги чалавек-гэта мая маци. Гэта не проста чалавек а найлепшы сябар у жыцци. Яна заусёды падтрымливае и ахопвае мяни, кали есць нейкия праблемы. Так сама маци зауседы с табою и ты можаш сказаци ей усе сваи дрэнныя думки. Вось гэта самы лепшы и дараги чалавек на усим свеце!
Восеньскі ранак надыходзіць павольна. Лежачы ў ложку, я назіраю, як у акне паступова разгараецца ранішні святло. Яно бледны і няяркае, не тое, што летам. Улетку сонечныя прамяні так і б'юць у акно. А тут не зразумееш, развіднела ўжо ці не.
Воблачна восеньскім раніцай. А яшчэ холадна. Калі апоўдні можа прыгрэць сонейка, то раніцай дакладна не памылішся з вызначэннем часу года. Восень з'яўляецца восень: яна сустракае сырасцю, золкасць, вятрамі.
Але сённяшнюю раніцу ціхі. Толькі лісце дрыжыць на дрэве за акном. Яно яшчэ зялёныя, але без яркага сонечнага святла здаецца бледным. Такога раніцы ўсе колеры на вуліцы становяцца няяркія. У гэтым ёсць сваё хараство, я разумею. Няма лішняй стракатасці, напрыклад. Але асабіста мне такое не вельмі падабаецца.
Пачынаеш цаніць хатні ўтульнасць і цёплае коўдру, з-пад якой не хочацца вылазіць. Мая мама любіць на выходных адлежацца ў ложку з самай раніцы, пад цёплым пледам. Не таму, што яна гультаяватая, а таму, што ёй так утульна. Такі вось восеньскі адпачынак для дарослых. Я, напрыклад, усё роўна ў ложку не ўтрымаюся! Мне хочацца на вуліцу пагуляць, пабегаць. А яна заварвае каву, дадае туды малако і ставіць ноўтбук на калені.
Але сёння пятніца - трэба ісці ў школу. Паветра на вуліцы холадна, чыстае і свежае. Яно бадзёрыць і дае сілы. За гэта я люблю восень. Хочацца прама ўдыхаць яе!
Над галавой крычаць чароды птушак, а наогул прырода маўчыць. Чутны толькі шум горада. Але я не маркочуся восеньскім раніцай. Я іду ў школу, а там мае сябры. У школе шумна і весела, пакуль, вядома, усё не займалі за парты.
Не чего не понятно...
прости, не могу помочь...
За прыставка, трым корань, а суфикс,л суфикс, i канчатак!!!
