ЮРЫЙ СТРИГУНЮрий стрыгуна
Аповяд пра вайну
каментаваць Надрукаваць
У дзяцінстве хацелася плакаць, калі бачыў старога. Думалася, што ён хутка памрэ. Роднага дзеда я прасіў распавядаць пра вайну. Думаў, калі ён перажыў яе, то будзе жыць яшчэ доўга.
Дзед пра вайну расказваў неахвотна. Усе апавяданні заканчваліся расповедам, як баба сустракала яго. Разам з іншымі жанчынамі штодня хадзіла на станцыю і выглядала цягніка. Туды ішла вясёлая. Вярталася плачу. Часам брала ў паходы маёй маці - тады яшчэ 6-гадовую дзяўчынку.
- Дачушка, калі прыйдзе наш бацька?
Маці адказвала нязменна:
- Як будзе дождж.
Аднак ні дзеда, ні дажджу не было. А потым у верасні пусцілася цэлы лівень. Радня не наважылася ісці. Калі масціліся спаць, нехта пагрукаў у акно. У сваёй гімнасцёрцы дзед прамок да ніткі.
Старэй замест дзядоў я пачаў шкадаваць інтэрнацкіх дзяцей. Інтэрнат - у 300 метрах ад маёй школы. Коратка стрыжаныя ў нязменных вельветавых касцюмах і чаравіках на тры памеру вялікіх, гэтыя хлопцы былі навальніцай раёна. Маглі адабраць грошы ці набіць. Але, калі я ўяўляў, што яны растуць без маці - хацелася плакаць з жалю.
- У іх нават няма дзеда, які б распавёў пра вайну, - думаў.
Класічнага інтэрната ў Астатнія даўно няма. Зараз гэта аздараўленчая школа. У сераду там адкрываюць мемарыяльныя дошкі. Двое былых выпускнікоў загінулі ў Данбасе.
Сучасныя дзеці - у вышыванках. У ўрачысты момант дырэктар зрывае тканіна з таблiчак. Калі ўсе разыходзяцца, разглядаю. І, што злева, кідаецца ў вочы. Каротка стрыжаны, шустры хлопец - тыповы интернативець. Надпіс "Дзмітрый Дибривный". Загінуў у храшчавым на Луганщине.
Не ведаю, пра што перад смерцю больш шкадаваў Дзмітрый: па любові, якую дадалі бацькі, па нармальным адзеннем, на які не змагла дзяржава, або з дажджом, якога паслаў яму Бог?
А можа, ён бы выратаваўся, калі б чуў дзеду апавяданні пра вайну?
Ответ:ен быу храбры и не баяуся сказаць прауды
Объяснение:ён не баяуся пана и прапеу усю прауду праяго ,ен знау што яго забьюць
Зіма
<span>Вось і прыйшлі жаданыя </span>
<span>Зімовыя дзянькі. </span>
<span>Дык даставай схаваныя </span>
<span>І саначкі каваныя, </span>
<span>І лыжы, і канькі! </span>
<span>Яны ўжо застаяліся - </span>
<span>Дай волю ім хутчэй! </span>
<span>Вітай, раздолле белае! </span>
<span>Хай кроў у жылах бегае </span>
<span>Шпарчэй і гарачэй! </span>
Ніл Гілевіч
Зіма
<span>Снег белы. Ён на сонцы аж гарыць. </span>
<span>І чысты-чысты. А па светлым - груба </span>
<span>Ідзе натоўп. Куляюцца з гары </span>
<span>Падлеткі. І ляцяць адчайна ў гурбы. </span>
<span>Вясёлым смехам поўніцца іх лёт. </span>
<span>Як зорачкі, сняжынкі пад нагамі... </span>
<span>Люстэркам залатым іскрыцца лёд, </span>
<span>І вершы я па ім пішу канькамі. </span>
Васіль Дэбіш<span>
</span>
Першы снег
<span>Я раніцой расплюшчыў вочы, </span>
<span>Спыніўшы сноў імклівы бег. </span>
<span>Святло чароўнай белай ночы </span>
<span>Разліў па хаце першы снег. </span>
<span>Падскочыў з ложка да фіранкі, </span>
<span>Багацця белага - да стрэх. </span>
<span>І гурбы пульхныя на ганку, </span>
<span>З'явіўся сябар лепшы - снег! </span>
<span>Цяпер штодня я з ім гуляю. </span>
<span>І нават ноччу часта ў сне </span>
<span>Будую крэпасці, знішчаю, </span>
<span>А ён цярплівы гэткі, снег! </span>
<span>Міне зіма. Вясна настане </span>
<span>І снег змяце з падворка прэч. </span>
<span>Ды не навечна ён растане - </span>
<span>Яшчэ з ім будзе шмат сустрэч! </span>
Павел Саковіч<span>
</span>
Н. лисяня
Р. лисяни
Д. лисяне
В. лисяня
Т. лисянёй
М. аб лисяни
НЕ з дзеясловами пишацца особна.