На працягу некалькіх урокаў мы гаварылі аб аднасастаўных сказах.
Аднасастаўны сказ - гэта просты сказ,у якім граматычная аснова складаецца з аднаго галоўнага члена ( дзйніка ці выказніка) . Аднасастаўны сказ бывае:
а) пэўна-асабовы
б) няпэўна-асабовы
в) абагульнена-асабовы
г) безасабовы
д) назыўны
Для пэўна-асабовых сказаў характэрна на месце дзейніка падрузамяваюцца займеннікі я, мы, ты, вы. напрыклад: працуй, жыві і радуйся наш вялікі дом.
Для няпэўна-асабовых -дзеючая асоба мысліцца не канкрэтна.
..............................
Кіеўскі Сафійскі сабор дае нам уяўленне аб велічы і прыгажосці архітэктуры Кіеўскай Русі. Ва ўсёй Еўропе ні адно збудаванне не магло зраўняцца з кіеўскім саборам, даўжынёй без выступаў да 37 метраў, шырынёй - 55метров. Храм мае пяць нефаў - падоўжных калідораў, якія на ўсходнім фасадзе завяршаюцца пяццю алтарныя паўкруглымі выступамі - апсідамі, акружанымі унутранай і знешняй галерэямі. З заходняга боку ўзвышаюцца дзве вежы са прыступкамі, якія вядуць на другі паверх. Вянчаюць сабор трынаццаць купалоў, якія павялічваюцца па краях ад малых да найбольшай цэнтральным. Купал і дах пакрытыя ліставым свінцом.
Архітэктуры арганічна адказвае роспіс будынка, якая мела на мэце ўхваліць дзяржава. Мазаікі і фрэскі суцэльнымі дыванамі ахутваюць сцены, звод і слупы сабора, сярод якіх высіцца пад купалам велічная постаць Оранты. Цяжка пераацаніць мастацкую каштоўнасць Сафійскіх мазаік. Яны, безумоўна, з'яўляюцца помнікамі мастацтва сусветнага значэння, якія дайшлі да нас у сваёй першапачатковай прыгажосці.
По- моему будет корень
дзяк например
паДЗЯКа
Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца, але быў моцны вецер. Ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі , свістаў у яшчэ голых галінах прысад. Дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. Хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. На вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. А з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі.
Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы.
Ісці было прыемна і лёгка.
<span>Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).</span>
