Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
Ландыш (лац. Convallária) - монотипный альбо олиготипный род адна- раслін сямейства спаржавай Дамен: эукарыёт.Асноўныя
Царства: Расліны
Аддзел: Кветкавыя
Клас: однодольные [1]
Надпорядок: Lilianae
Парадак: Спаржецветные
Сямейства: спаржавая
Падсямейства: Нолиновые
Род: Ландыш. Як правіла, лічыцца монотипным родам з адзіным відам Ландыш майскі (Convallaria majalis) [2]. Зрэшты, у некаторых таксанамічных класіфікацыяў вылучаюцца два іншых выгляду - ландыш Кейзке і ландыш горны [3].
Раней род ўключалі ў сямейства лілейных (Liliaceae) або вылучалі ў асобнае сямейства ландышавай (Convallariaceae); у класіфікацыі APG II (2003 г.) род быў уключаны ў сямейства Иглицевые (Ruscaceae). Па стане на 2013 год у большасці міжнародных баз дадзеных род Ландыш уваходзіць у склад сямейства спаржавай (Asparagaceae) [2] [3].
Лета — гэта самая цудоўная пара года! Я вельмі люблю летняе надвор’е.<span> Улетку ўсе школьнікі
адпачываюць, каб, калі прыйдзе восень і трэба будзе ісці ў школу, з новымі сіламі
прыняцца за вучобу. Улетку прыгожае літаральна ўсё — напрыклад, зялёныя дрэвы.
Улетку трэба больш часу праводзіць на свежым паветры і на прыродзе, знаёміцца з
новымі людзьмі, займацца тым, што падабаецца, і проста добра праводзіць час.
Лета — самы цудоўны і вясёлы час.</span>
