Каго я лiчу сапраўдным сябрам У кожнага чалавека павiнен быць сябар. I не проста сябар, а сапраўдны сябар. Вы запытаецеся, чым адрознiваецца проста сябар ад сапраўднага? Наконт гэтага ў мяне ёсць уласныя думкi. На мой погляд, сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе разумев, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспехам i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца. Даволi часта я чую прыкладна такiя словы: «Якiм цяжкiм стала жыццё. Якiмi злымi зрабiлiся людзi. Не людзi, а ваўкi. Сябар сябра гатовы прадаць за кавалак каўбасы. Ды й увогуле, — пра сяброў усе забываюць». З пачутага я раблю выснову: зразумела, час, у якi мы жывём, — складаны. А сяброўства, якое прадаецца за кавалак каўбасы, нельга называць сяброўствам. А аб тым, што ўсе забываюць пра сяброў, я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, часта хадзiць адзiн да аднаго ў госцi, галоўнае — прыйшоўшы да сябра са сваёю радасцю цi бядою, пабачыць у яго вачах шчырую падтрымку, радасць за твае поспехi цi спачуванне тваёй бядзе. Сапраўдны сябар зробiць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай. Я шчаслiвая. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе завуць Лера. З Лерай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i няўдачай. Упэўнена — яйа са мною таксама. Не адзiн раз Лера дапамагала мне знайсцi выйсце з цяжкага становiiнча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Не так даўно я хварэла. Да мяне зайшлi мае аднакласнiцы. Сярод iх была i Лера. Дзяўчаты збiралiся пайсцi ў кiно. Расказвалi, колькi цiкавага чулi пра новы фiльм. Мне было сумна: таксама хацелася на вулiцу. Развiтаўшыся, усе пайшлi. Лера засталася. На мае запытанне яна сцiпла адказала: «Нешта не хочацца». А я ж добра ведаю, што пабачыць гэтую стужку Лера марыла ўжо даўно. Вы скажаце — такая дробязь не доказ сапраўднага сяброўства. А я упэўнена — яно праяўляецца менавiта ў дробязях. Мне хочацца бясконца гаварыць сваей сяброўцы: «Лера, ты самая добрая, самая чулая, самая свравядлiвая. Мне з табой вельмi цiкава. Нiколiнiколi не хварэй, нiколi не сумуй, не спазнай бед».
Его жизнь литературная традиция приурочивает к 6 в. Согласно преданию, он был рабом из Фригии (в Малой Азии), впоследствии был отпущен на волю и жил некоторое время при дворе лидийского царя Креза.Рассказывают, что в конце концов он попал в Дельфы, где, обвиненный жреческой аристократией в святотатстве, был сброшен со скалы.Сохранился большой сборник Эзоповых басен, но он был составлен в средние века, поэтому трудно определить подлинное наследство Эзопа. В основе Эзоповых басен лежит народная басня, имевшая долгую историю.Басни Эзопа — часто живые бытовые сценки, взятые из самой гущи народной жизни; они — яркий образец ранней художественной прозы. Впоследствии Эзопово наследство подвергалось искажениям, переделкам и вызывало подражания, начиная с пересказа стихами римским баснописцем Федром (1 в н. э.) и греческим баснописцем Бабрием (3 в. н. э.) вплоть до поэтических переделок Лафонтена, Дмитриева, Измайлова и других.
В своем стихотворении поэт рассказывает о его нелегкой жизни,стихотворение было написано во время ссылки поэта. С ним была его няня. в строке:" Бедной юности моей",мы видим,что поэт за свою юность прошел через многое и даже может быть ему плохо вспоминать о ней, И даже погода,как бы,помогает описанию этого момента,этой грусти и тоски,которую испытывает поэт!
Лермонтов в предисловии к роману пояснял: "Герой нашего времени ...точно портрет, но не одного человека: это портрет, составленный из пороков всего нашего поколения." Писатель создает образ главного героя не как пример для подражания, не как идеал, а рисует обобщенный пример своего современника. Лермонтов считает, что именно такого "героя" достойно его время
