Могу вкратце пересказать только "Кавказский Пленник" Толстого.
Всё происходит на Кавказе,а точней на войне(конкретнее на сражениях) между Татарами и русскими.
Один офицер Жилин получил письмо от матери с просьбой хоть не на долго приехать и погостить.Он принял приглашение,попросив отпуск поехал домой.Но решив,что опрометчиво ехать с оравой солдат,он поехал "на легке".Поехал он со своим приятелем Костылиным.
Долго описывать,то что случилось,но по вине именно Костылина их и схватили татары.
Но схвативший их татарин просто продал их другому(татарину).Вот их заковали в кандалы и заперли в сарае...
Татары потребовали написали русских письма родным и потребовать крупную сумму денег(т.е. выкуп).Костылин был не беден и быстро написал письмо домой...но Жилин знал,что матери негде взять столько денег и специально написал неправильный адрес.
Вот уже долго сидят пленные в сарае.За это время к Жилину привязалась Дина(юная татарка+хозяйская дочь).Русский офицер делал ей куколок из глины,а она за это приносила(прошу заметить,что тайно) ему лепёшек и молоко.
Жилин придумал план побега и дождавшись ночи бежал вместе с Костылиным.Но Костылин начал капризничать,мол ему натёрло ноги и он устал...Понятно,что шли они медленно и заметил их татарин шедший по лесу(мимо).Он прибежал и рассказал всё увиденное хозяину.Вот их снова поймали,надели кандалы и заперли...но на этот раз не в сарае,а положили в глубокую яму...
Жилин не отчаялся и тут.Он снова начал думать план побега...
Однажды ночью он задумал бежать,в его плане было сделать это вместе с Костылиным,но тот отказался.А спасла бедного офицера Дина,она с помощью палки вытащила его наверх.
Долго шёл Жилин,колодка мешала...сил было мало...
Отойдя далеко от деревни он попытался снять колодки,но было четно.Когда идти сил не осталось,он пополз.
Вот поле.Вот русские офицеры.Но вдруг показались татары.Ис последних сил Жилин встал и побежал к сородичам(если можно так сказать).Он привлёк их внимание замахав руками и крича "Братцы,Братцы!Выручайте!Братцы!".Казаки заметили Жилина и бросились наперерез татарам.
Татары не стали затевать драки и недоехав до Жилина ускакали.
Жилин остался жить на Кавказе.А Костылина выкупили и привезли через месяц.
<span>У камедыі Кандрат Крапіва (К.К.) ставіць і вырашае праблему духоўнага
выпрамлення і аднаўлення чалавека ва ўмовах сацыяльнага грамадства на
вобразе Тулягі. Драматург паказвае, што Туляга - чалавек крыштальнай
сумленнасці, але вялікі баязлівец. Калі Гарлахвацкі перыядычна
запалохваючы і шантажыруючы, спрабуе схіліць на несумленны шлях Тулягу,
ен адважваецца заўважыць нахабніку, што пісаць навуковую працу для іншых
- учынак несумленны, дрэнны. І няхай сабе пярэчанне Тулягі вельмі
нясмелае, але сам факт, што да смерці запалоханы чалавек усе ж
адважваецца на гэта, з'яўляецца сведчаннем яго высакароднасці, маральнай
чысціні. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмі ўзрушыла і абурыла Тулягу,
але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не
ўпэўнены ў сваей праваце. К. знарок ставіць Тулягу у недарэчныя, смешныя
сітуацыі, каб найбольш моцна ўдарыць па баязлівасці Тулягі. Туляга
лічыць свае становішча трагічным, з якога няма выйсця, і траціць спакой і
сон. Гэта ўсе можна прасачыць у сцэне, дзе Туляга з рознымі агаворкамі
расказвае Левановічу пра ўсе свае няшчасці. Адчуўшы сяброўскую падтрымку
Веры, Чарнавуса і іншых супрацоўнікаў інстытута, Туляга пачынае
разумець безпадстаўнасць свайго страху. Ен узяўся пісаць для
Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага
Тулягі, якім дырэктар яго бачыў. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе
напішу навуковую працу! Насмяяўся ты з мяне, абняславіў перад людзьмі,
пасмяюся ж і я з цябе". У яго нараджаецца вялікі гнеў да прайдзісвета,
нахабніка і кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсціць за
тое зняважанне, крыўду, якія цярпеў Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы
адбываецца духоўнае аднаўленне і перараджэнне Тулягі, яго радасць,
гордасць ад здзейсненага і поўнае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага.
Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоўную баязлівасць і
становіцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такімі людзьмі, як
Гарлахвацкі.
Нямала паздзекваўся Гарлахв. з Тулягі і іншых вучоных. Цяпер яны смяюцца з Гарлахвацкага апошнімі. У гэтым сэнс назвы твора.</span>
