Тата-мацi, дзядзька-цётка, сын-дачка, унук-унучка, ткач-ткачыха, настаунiк-настаунiца, артыст-артыстка, пiянiст-пiянiстка, певень-курыца, кот-кошка, казёл-каза, лiс-лiсiца
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
Ўчора сёння заўтра паслязаўтра пасляпаслязаўтра
Любуясь на белорусское море ,я увидел его в фоне осени ,это не забываемый момент! Смотря назад себя,видны деревья с золотыми листьями,которые при ударах ветра сносит прямо в море.
1. Па бацьку пазнаеце (2ас., мн. л., | спр.) сыноў. 2. Языком сена не накосiце (2ас., мн.л., || спр.). 3. Не пакладзеце (2ас., мн.л., | спр.), то i не возьмеце (2ас., мн.л., | спр.). 4. Калi рана ўстанеце (2ас., мн.л., | спр.), дык усё паспееце (2ас., мн.л., | спр.). 5. Колькi робiце (2ас., мн.л., || спр.), столькi зробiце (2ас., мн.л., || спр). 6. На дзень раней пасееце (2 ас., мн.л., | спр.), на тыдзень раней збераце (2ас., мн.л., | спр).