Брест, Несвиж, Полоцк, Слуцк, Гродно, Новогрудок.
9. чытаючы, адчыніўшы, пачаўшыся, аглядаючы
10. 1,4,5 (асноўнае і дадатковае
дзеянне павінна выконвацца адной асобай, а ў гэтых сказах - рознымі)
Правільна так:
1) Калі супрацоўнікі падыходзілі да кабінета дырэктара, у іх узнікла спрэчка.
4) Калі мы даведаліся пра кадравыя змены, нас акрыліла надзея дасягнення дамоўленасці з партнёрамі.
5) Доўга нахадзіўшыся па горадзе, я захацеў адпачыць.
<span><span>1.
</span><span>Дожджык палівае (цяп.ч.,
3 ас., адз.л., 1 спр.) кветкі на клумбах, прамывае (цяп.ч., 3 ас., адз.л., 1
спр.) ад пылу траўку. 2. Зоркі на небе гараць (цяп.ч., 3 ас., мн.л., 2 спр.)
зіхатліва. 3. Мы вечарам сустрэнемся (б.ч., 2 ас., мн.л., 1 спр.) у тэатры. 4. Калі
ты не будзеш ведаць (б.ч., 2 ас., адз.л., 1 спр.) правіла, ад памылак ты не пазбавішся
(б.ч., 2 ас., адз.л., 2 спр.) 5. Вы перачакаеце (б.ч., 2 ас., мн.л., 1 спр.)
дождж у хаце або пойдзеце (б.ч., 2 ас., мн.л., 1 спр.) </span></span>
<span> </span>
Вясною сонейка ласкавае саграе зямлю. У восень iдуць грыбныя дажджы
2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".
У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.