Велізарныя скрыпучыя дзверы закінутага ангара павольна адчыніліся
перад невялікай групай людзей, якія пасяліліся тут некалькі дзесяцігоддзяў
назад.
У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі
шурпатую шчыліну праходу, цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі
крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.
Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву,
бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў
яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.
І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба
было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць
вам.
У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над
беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі
гадоў: рост, чорны плашч і рукі...
На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для
надання ей больш арыстакратычнага выгляду.
Адляцелі - падляцелі
уключылі - выключылі
заклеіў - адклеіў
падплыла - адплыла
адкрыў - закрыў
загарнулі - разгарнулі
выйшлі - увайшлі
вынесла - занесла
прыбягуць - адбягуць
І ў старасці.
Там няма работы.
Жыце харашыць.
Павінен працу любіць.
<span>Дзень быў сонечны. Надвор'е было выдатнае. Мы з сябрам вырашылі пакатацца на веласiпедах на нашай любімай паляне.
Раптам на палянцы мы ўбачылі зайца. Вырашылі яго дагнаць. Я пабег за ім, але спатыкнуўся і ўпаў у лужыну. Нас гэта не спыніла, і мы працягвалі за ім бегчы. Потым мой сябар таксама зваліўся ў лужыну. Мы былі падобныя на маленькіх свінак, якія любяць купацца.
Мы так разгуляліся, што забыліся аб нашым пухнатым аднаго. Нагуляўшыся, мы паехалі дадому. Потым мы яшчэ доўга ўспаміналі аб тым, як ганяліся за зайцам на нашай <span>паляне</span></span>
Ал-фа-вит
Это правильно
(Я Белорус)
