Вясёлы гром (дап.), грукатам калёс (кір.), пакаціўся па небе (Кір), зірнуў угару (пр), <span> над верхавінамі ялін (кір), ўздымаліся за сцяной (кір), уставала хмарка (кір), </span>шэрая дажджавая хмарка (дап), чакаюць дажджу (кір), гуляю чы ў хованкі(кір), ціхенька падсунецца (пр), падсунецца з-за небасхілу (кір), збіраецда сыпнуць дажджом (кір), знячэўку скажа (пр), скажа пра сябе (кір), гуллівымі перакатамі (дап), перакатамі грому (кір). ападаюць на лісце (кір), ападаюць на траву (кір), ападаюць на людзей (кір)…
Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух. Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі. Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.
Сёння
шмат людзей робяць так, як жадаюць іншыя. Мы пастаянна бяжым за модай, нават апранаемся так, як подабаецца іншым, а не нам. А навошта? На гэта пытанне проста
адказаць: усе мы залежым
адно ад аднаго, залежым
ад чужых меркаванняй і поглядайў нам усім патрэбна быць падобным адзін на аднаго. Ніводны чалавек не можа існаваць без гэтага. Усе мы аднолькава чапляемся за іншых і жадаем, каб нас заўважылі. Але ці можам мы
назваць гэта славай? Думаю, што не. Я лічу, што слава — гэта такія адносіны паміж людзьмі, дзе адзін чалавек падае прыклад іншым. Многія жадаюць гэтага, але гэта зусім нам не патрэбна. Сёння ўсе мы можам жыць сваім жыццем, нягледзячы на погляды іншых. Мне здаецца,
што так і трэба жыць. У кожнага толькі адно жыцце, і яго трэба пражыць так, як падабаецца менавіта табе.
Чалавеку патрэбна не слава, чалавеку патрэбна свабода ад меркаванняў іншых. Толькі тады мы пачнем жыць сапраўдным жыццём<span>.</span>
1.Выказнага слова да губы не вернеш. 2. Умення за плячыма никто не носиць.
Блин, я сам недавно этот вопрос задавал, тут тебе никто не напишет, придеться самому читать. Я тоже вот щас буду читать((
