У Толіка сёння дзень нараджэння. Дваццаць гадоў споўнілася. Прыемна было б, каб сёння, як толькі ён прыйдзе ў цэх, акружылі яго рабочыя і сціпла, па-мужчынску павіншавалі. Каб майстар Антон, з якога трэба абцугамі словы выцягваць, таксама падышоў да Толіка, паціснуў руку і ўсміхнуўся. Толькі гэтага не будзе па той простай прычыне, што ніхто не ведае, якая сёння ў Толіка дата. Дзень прайшоў звычайна. Калі Толік выйшаў за прахадную, то задумаўся, куды сябе падзець, чым заняцца. У пустую кватэру ісці не хацелася. Што там рабіць? Можа, у кіно падацца? Але сеанс толькі што пачаўся, а да наступнага амаль дзве гадзіны. А можа, дадому з'ездзіць? Заўтра выхадны дзень. А дома добра: выспішся ўволю на духмяным сене, маці смачных аладак напячэ. Толік канчаткова вырашыў паехаць у вёску і пакрочыў на аўтобусную станцыю. Дома яго, як заўсёды, з вясёлым брэхам сустрэў Рудзік. Скуголіў, круціўся вакол, скакаў яму на грудзі, стараючыся лізнуць твар, нібы ведаў, які сёння вялікі дзень у яго сябра. Маці парадкавала ў хляве. Толік прытуліўся да веснічак і задумаўся. Яму раптам стала не па сабе ад той думкі, што ён, быццам госць, прыязджае ў сваю вёску, у родны дом. I навошта было ехаць у той горад? Хіба ў калгасе не было працы? Жыў бы зараз у бацькоўскай хаце. I маці лягчэй было б. А то гадавала, гадавала дзяцей, а прыйшоў час — і пагаварыць няма з кім. Нарэшце маці выйшла з хлява, паставіла ля калодзежа вядро і пачала мыць рукі. Угледзеўшы сына, усміхнулася, запрасіла ў хату. Там смачна пахла свежым хлебам, яблыкамі і яшчэ нечым родным, даўно-даўно знаёмым. Толік патупаў хвіліну каля стала, абвёў вачыма пакой, нібы шукаў змен, потым распрануўся. Маці сказала: — Рэдка прыязджаеш, сынок. Калі б ты сёння не прыехаў, я пакрыўдзілася б.Дополнен 1 год назадУ Толика сегодня день рождения. Двадцать лет исполнилось. Приятно было бы, чтобы сегодня, как только он придет в цех, окружили его рабочие и скромно, по-мужски поздравили. Чтобы мастер Антон, с которого нужно клещами слова вытягивать, тоже подошел к Толику, пожал руку и улыбнулся. Только этого не будет по той простой причине, что никто не знает, какая сегодня у Толика дата. День прошел нормально. Если Толик вышел за проходную, то задумался, куда себя деть, чем заняться. В пустую квартиру идти не хотелось. Что там делать? Может, в кино податься? Но сеанс только что начался, а к следующему почти два часа. А может, домой съездить? Завтра выходной день. А дома хорошо: выспавшись всласть на ароматным сене, мать вкусных лепешек напечет. Толик окончательно решил поехать в деревню и зашагал на автобусную станцию. Дома его, как всегда, с веселым лаем встретил Рудик. Скулил, вертелся вокруг, прыгал ему на грудь, стараясь лизнуть лицо, словно знал, какой сегодня великий день в его друга. Мать упорядочивало в хлеву. Толик прильнул к калитке и задумался. Ему вдруг стало не по себе от той мысли, что он, будто гость, приезжает в свою деревню, в родной дом. I зачем было ехать в тот город? Разве в колхозе не было работы? Жил бы сейчас в родительском доме. I мать легче было бы. А то растила, растила детей, а пришел время - и поговорить не с кем. Наконец мать вышла из сарая, поставила возле колодца ведро и начала мыть руки. Увидев сына, улыбнулась, пригласила в дом. Там вкусно пахло свежим хлебом, яблоками и еще чем родным, давным-давно знакомым. Толик потопал минуту у стола, обвел глазами комнату, словно искал изменений, потом разделся. Мать сказала: - Редко приезжаешь, сынок. Если бы ты сегодня не приехал, я обиделась бы.
Зоська гэта дзяучынка, якая жыла разам з бацьками у невяличкай хаце. Сямья была вельми бедная. Зоське было 18 гадоу. Яна закахалася да панича, бо яна бачыла адзины выхад у складанай ситуации з яе семьей. Я личу, што яна паступила дрэнна не паслухаушыся маци, и хадзиушы да панича. Гэта легкадумная, и троки непаслушная.
Я заўсёды марыў пра сабаку. Але бацькі не хацелі мне яго купляць. Яны лічылі, што я недастаткова адказны. Яны думалі, што я не змагу сам за ім даглядаць, і ім давядзецца гуляць з ім рана раніцай і позна ўвечары ў любое надвор'е. Яны, вядома, мяне недаацэньвалі, але іх можна зразумець. І вось у мінулым годзе за добрую вучобу мне нарэшце набылі сабаку. Яго парода - нямецкая аўчарка. Ён вельмі падобны на сабаку з фільма "Камісар Рэкс". Таму назваў я яго Рэксам. Ён такі ж разумны. Я з першага дня пачаў з ім займацца, дрэсіраваў яго. Зараз мой Рэкс ўжо ўмее падаваць лапу і голас. Я збіраюся яшчэ навучыць яго камандам "памры!" і "месца!". Каманды "фу!" і "апорт!" ён ужо ведае. Рэкс вялікі. Ён ростам мне амаль па пояс. Ён добра сілкуецца, таму ў яго гладкая і шаўкавістая шэрсць. Мы сочым за яго рацыёнам. У Рэкса заўсёды збалансаванае харчаванне з вялікай колькасцю вітамінаў. У Рэкса вялікія вострыя зубы. Ён з такой лёгкасцю распраўляецца з косткамі, што становіцца трошкі страшнавата. Але ён на самай справе настолькі добры пёс, што сябруе з усімі суседскімі катамі. Хоць я ведаю, што Рэкс ніколі нікога не пакрыўдзіць, я ніколі не выводжу яго гуляць без ланцужка і намысніка, таму што ён вялікі і можа напалохаць людзей, асабліва дзяцей. <span>Я люблю свайго сабаку. Мне вельмі весела праводзіць з ім час. Ён мой лепшы сябар.</span>
Шар (што зрабiу?)узляцеу - прошлы час Падарожнiкi (што рабiлi?) глядзелi - прошлы час Шар (што рабiу?)падымауся - прошлы час Хлопчыкi( што зрабiлi?) зразумелi - прошлы час Дрэвы (што будуць рабiць?) будуць шумець - будучы час Яны (што будуць рабiць?) будуць гуляць - будучы час Шар (што зробiць?) астанецца - будучы час
