Айтыс — ауыз әдебиетінде ежелден қалыптасқан поэзиялық жанр, топ алдында қолма-қол суырып салып айтылатын сөз сайысы, жыр жарысы.[1] Айтыс — синкреттік жанр, ол тұрмыс-салт жырларынан бастау алып, келе-келе ақындар айтысына ұласқан. Айтыста осыған орайлирикалық, эпикалық, драмалықсипаттар мол ұшырасады. Сол арқылы бұл жанр ауыз әдебиетінің өзге түрлерімен қанаттаса дамып, бір-біріне елеулі әсер-ықпал жасап отырған. Батыр және лиро-эпос жырларына да әсерін тигізіп, өзі де арнасы кең мол салаға айналған.[2]
Айтыс, оның түрлері мен көркемдік ерекшеліктері
Қазақтың ауыз әдебиетінде ерте заманнан келе жатқан айтыс жанрының туу негіздері мен өзіне тән ерекшеліктері, даму тарихы бар. Айтыс – халық ауыз әдебиетінің ерекше бір түрі. Айтыс қазақтан басқа арабтың бәдеуилер тайпасында және түрік тілдес елдердің бірқатарында, ірі ақындар айтысы Үндістан халықтарында бар. Кейбір зерттеушілер айтыстың алғашқы шығу тегі өте ерте заманнан келе жатқанын айтады. Оның әуелгі элементі көркемөнердің түрлері сараланып, бір-бірінен әлі ажырамай, бәрі бірігіп бір бүтін өнер саналып, әні де, өлеңі де, оны шығару да, орындау да, қимыл, бет құбылысы, тағы басқалары да қосыла жүрген дәуірде туса керек деп топшылайды. Айтыстың алғашқы адымы осы кезеңде басталса керек.
Соната N 2 (моя любимая. Советую послушать )
Фортепианная соната Фредерика Шопена, закончена в 1839 году, впервые опубликована в 1840 году. Наиболее известна её третья часть - Траурный марш, написанная ещё в 1837 году двадцатисемилетним композитором. Если Соната № 1 была во многом несовершенна, то Вторая в полной мере явила собою образец композиторского мастерства и творческой индивидуальности композитора. Она оказалась настолько самобытной, что не все современники смогли оценить ее по достоинству – даже Роберт Шуман назвал четыре части сонаты «четверкой самых безумных детищ Шопена».
<span>Песня покоряет слушателя своей задушевностью, напевностью, задумчивостью и внутренним волнением.</span>
Иван
прекрасный голосистый умный
поет решает трудности
певец
