У Ивана Царевича было три сестрицы, которые вышли замуж за сокола, орла и ворона. Сам Иван Царевич вскоре женился на прекрасной Марье Моревне, но Кащей бессмертны унес ее в свое царство. Три раза пытался увезти Иван свою Марью от Кащея, но у того был богатырский конь и он каждый раз нагонял Ивана и Марью, а в третий раз Кащей убил Ивана. Сокол, орел и ворон узнали, что Иван в беде и оживили его. Иван поехал к Бабе Яге за другим богатырским конем, для этого ему пришлось три дня сторожить ее стадо лошадей, но ему каждый раз помогали его друзья. Получив коня, откормив его, он снова украл Марью у Кащея и помчался домой, Кащей на коне и в этот раз догнал его, но Иван со своим конем убили Кащея. Иван и Марья навестили сестриц и их мужей и поехали домой, где стали жить счастливо.
2)Тяжёлые условия существования в каторге никак не влияли на Раскольникова. Более того, он оставался горячо любимым Соней, неотступно следовавшей за ним и по возможности старавшейся облегчить его страдания. Раскаяния и мук совести Раскольников не чувствовал. И это было для него самым страшным наказанием – глубокая душевная пустота, отсутствие любых, даже отрицательных эмоций. Эту пустоту обусловливал ещё и тот факт, что теория, в которую верил Раскольников, рассыпалась, как карточный домик. Раскольников был наказан за спесь, и наказанием стало смирение, признание собственного бессилия перед всеобщей несправедливостью.
Ассоль – бедная девушка, живущая с отцом. Однажды старый собиратель легенд Эгль сказал, что за ней приплывет принц под алыми парусами. Девушка всем сердцем поверила, и ждала своего принца.
Артур Грэй – единственный наследник знатного богатого рода, ищущий себя и свое место в мире. С пятнадцати лет он покидает родной дом и отправляется в плаванье.
Бацькі і дзеці (В. Карамазаў. “Дзяльба кабанчыка”)
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў…» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.<span>З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з’ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».</span>