Зараз наша пакаленне жыве ў 21 стагоддзі. Мы радуемся жыцця, атрымліваем адукацыю, працуем. Але дзякуючы каму мы здольныя ўсё гэта рабіць? Дзякуючы каму наша краіна захавала сваю незалежнасць? Гэтых людзей цяпер усё менш і менш. Іх ужо амаль не сустрэнеш у крамах, на вуліцы, у метро. Ветэраны Вялікай Айчыннай вайны - ужо вельмі пажылыя людзі. Але менавіта дзякуючы іх неверагоднага подзвігу наша краіна засталася вялікім самастойнай дзяржавай. Раніца 22 чэрвені 1941 г. для многіх было святочным. Старэйшыя класы скончылі школу, 21 чэрвеня ў іх быў выпускны баль, а 22 чысла школьнікі сустракалі світанак. Менавіта ў гэты дзень рана раніцай войскі фашысцкай Германіі напалі на Савецкі Саюз. Уяўляю, якое гэта было гора для ўсёй краіны. Амаль усіх учорашніх школьнікаў тут жа прызвалі на фронт. Зусім юныя хлапчукі і дзяўчынкі, практычна мае равеснікі, добраахвотна пайшлі абараняць сваю Радзіму. Я бязмерна захапляюся гэтымі людзьмі! Бо яны зрабілі практычна немагчымае. Вораг пераўзыходзіў нас ва ўсім: у колькасці людзей, колькасці і якасці зброі і баявой тэхнікі, у забяспечанасці войскі прадуктамі харчавання і адзення. Таксама на баку арміі Гітлера была нечаканасць. Наша краіна была не гатовая да вайны. Але мы ўсё ж такі перамаглі ...Чаму? Я лічу, што перамога прыйшла да нас дзякуючы глыбокага патрыятызму байцоў. Кожны савецкі чалавек разумеў, што ён не ў праве аддаць сваю Радзіму ва ўладу ворагам. Менавіта дзякуючы духоўнаму згуртаванню ўсіх людзей мы перамаглі, не толькі адстаялі родную краіну, але і цалкам разграмілі варожую армію Гітлера. Я ўспрымаю Вялікую Айчынную вайну як вялікае гора і трагедыю мільёнаў людзей. Бо практычна кожны жыхар Расіі страціў у той вайне сваіх родных і блізкіх. І ў той жа час, я бачу гэтую вайну як грандыёзнае ўрачыстасць патрыятызму, любові да Радзімы. Думаю, кожны баец у той час ўсведамляў нашу правату і святасць доўгу, які ляжыць на кожным грамадзяніне краіны. Я глыбока ўдзячная нашым ветэранам за тое, што цяпер жыву ў свабоднай Расіі. Можна сказаць, што яны выратавалі не толькі нашу краіну, але і ўвесь свет. Калі б Гітлеру ўдалося захапіць Савецкі Саюз, не засталося б у свеце больш моцных дзяржаваў, здольных супрацьстаяць яму. Магчыма, тады б Германія правілы ўсёй зямлёй. Думаю, пры жорсткасці фашыстаў, гэта было б найвялікшай трагедыяй для чалавецтва. Усведамляючы ўсё гэта, мне становіцца страшна ...Атрымліваецца, што Вялікая Айчынная вайна мае сусветнай значэнне. <span> Як можна ставіцца да гэтай падзеі ў гісторыі нашай краіны? Вядома ж, я ні ў якім разе не хачу, каб падобнае калі-небудзь паўтарылася. Вайна - гэта заўсёды страшна. Гэта боль, гора, слёзы, пакуты, пакуты, нянавісць. Але важна, што ўсё гэта адбылося. Цяпер маё і наступнае пакаленне могуць вучыцца на памылках мінулага. Спадзяюся, у будучыні людзі стануць разумнейшыя, дабрэй, мудрэйшыя. Яны спыняць знішчаць сабе падобных дзеля смагі ўлады. Бо ніколі не будзе шчасця ад таго, што было дасягнута гвалтоўным шляхам. І Вялікая Айчынная вайна - самае вялікае таму пацверджанне.</span>
Я заўсёды марыў пра сабаку. Але бацькі не хацелі мне яго купляць. Яны лічылі, што я недастаткова адказны. Яны думалі, што я не змагу сам за ім даглядаць, і ім давядзецца гуляць з ім рана раніцай і позна ўвечары ў любое надвор'е. Яны, вядома, мяне недаацэньвалі, але іх можна зразумець. І вось у мінулым годзе за добрую вучобу мне нарэшце набылі сабаку. Яго парода - нямецкая аўчарка. Ён вельмі падобны на сабаку з фільма "Камісар Рэкс". Таму назваў я яго Рэксам. Ён такі ж разумны. Я з першага дня пачаў з ім займацца, дрэсіраваў яго. Зараз мой Рэкс ўжо ўмее падаваць лапу і голас. Я збіраюся яшчэ навучыць яго камандам "памры!" і "месца!". Каманды "фу!" і "апорт!" ён ужо ведае. Рэкс вялікі. Ён ростам мне амаль па пояс. Ён добра сілкуецца, таму ў яго гладкая і шаўкавістая шэрсць. Мы сочым за яго рацыёнам. У Рэкса заўсёды збалансаванае харчаванне з вялікай колькасцю вітамінаў. У Рэкса вялікія вострыя зубы. Ён з такой лёгкасцю распраўляецца з косткамі, што становіцца трошкі страшнавата. Але ён на самай справе настолькі добры пёс, што сябруе з усімі суседскімі катамі. Хоць я ведаю, што Рэкс ніколі нікога не пакрыўдзіць, я ніколі не выводжу яго гуляць без ланцужка і намысніка, таму што ён вялікі і можа напалохаць людзей, асабліва дзяцей. <span>Я люблю свайго сабаку. Мне вельмі весела праводзіць з ім час. Ён мой лепшы сябар.</span>
