Лев Николаевич, так как он писал свое произведение с реальных событий, имеет серьезные основания гордиться стойкостью, упорством, непреодолимым, непобедимым патриотизмом русских солдат, их отношением к потерям, их силой характера, их яростным желанием бороться. Потому, наверное, мы всех и побеждали.
Романтический образ влюблённого человека, окрыленного любовью. Ведь только она может возродить человека, подарить ему чувство великого наслаждения. Он описывая любимую, отмечает, что именно с ней пришло к нему и"божество" и "вдохновенье". Женщина для поэта - "и жизнь, и слёзы и любовь", он сравнивает её с "мимолётным виденьем" и "гением чистой красоты"...
Першыню мы знаёмімся з Лаўруком праз успаміны яго маці Тэклі. Яна ўспамінае, якім быў яе сын разумным і прывабным, што нават спадабаўся бяздзетнаму пану Шчубальскаму і той забраў Лаўрука вучыцца ў горад.
Мы даведаліся, што Лаўрук рэдка прыязджаў да сваіх бацькоў. Аднойчы ён прыехаў на Каляды, але прыехаў не ў хату сваіх бацькоў, а да пана Шчубальскага. У той час быў яшчэ жывы бацька Лаўрука Цыпрук. Тэкля і Цыпрук, даведаўшыся, што іх сын прыехаў, кінуліся ў двор да пана: “… доўгі адстайвалі ў кухні, пакуль сын з’явіўся к ім. Шчасцю іх канца не было, калі ўгледзелі яго ў чорных суконных вопратках з бліскучымі гузікамі – якраз асэсар! Праўда, калі маці кінулася яго абдымаць і цалаваць, дык ён засаромеўся крыху і адсунуўся ўбок”. Гэты выпадак ужо настройвае нас на тое, што яшчэ тады, у падлеткавым узросце Лаўрук пачаў цурацца сваіх бацькоў. Пра гэта сведчаць і словы яго бацькі Цыпрука: “Глядзі, як ён ужо смяецца знашай гутаркі ды з нас. Яго падмогу сарока хвастом змяце. Зусім змяніўся твой Лаўручок, як папаў пад панскую апеку”. Так і сталася. Калі старая нямоглая маці прыйшла да свайго сына на Каляды, Лаўрук, канечне, прызнаў яе, але не прыняў, абазваў “шалёнай жабрачкай” і выкінуў за дзверы, перадаўшы праз лёкая тры рублі. Лаўрук, выбіўшыся ў людзі, стаўшы багатым, не мог дазволіць сабе прызнацца перад слугамі, перад іншымі, што яго маці такая старая нямоглая жанчына, якая носіць парванае адзенне, падобная да жабрачкі. Ён падумаў, што і тут грошы вырашаюць усё, і спадзяваўся адкупіцца ад сваёй маці, якая гадавала яго, якая хацела яму толькі лепшага. Але сын не ацаніў яе памкненні, яе любоў, клопат, пяшчоту. Ён не прыняў яе ў такое вялікае свята – на Каляды, калі ўся сям’я збіраецца разам. Лаўрук вінаваты ў тым, што купіўся на грошы, на матэрыяльнае забеспячэнне, забыўшы пра тое, што маці дала яму жыццё, гадавала яго.
<span>Аўтар увёў гэты вобраз Лаўрука ў твор, каб паказаць чытачам, што дзеці не павінны адмаўляцца ад сваіх бацькоў, якія б бацькі не былі. Нашыя бацькі нас выгадавалі, даюць нам адукацыю, заўсёды дапамагаюць у бядзе, і ў радасці. І мы, дзеці, павінны </span>
Фенечка попала к Николаю Петровичу еще маленькой девочкой со своей матерью.Однажды ей в глаз попал пепел из печи и мама повела ее к Николаю Петровичу,он обработал глаз и ему понравилось милое детское личико Фенечки.С тех пор он начал часто смотреть за ней,она от него пряталась.Когда мать умерла Николай Петрович забрал Фенечку жить с собой.Они полюбили друг друга и Фенечка родила Николаю сына Митю.Т.к. Певел Петрович(брат) не хотел их свадьбы , они не поженились.В конце произведения Павел Петрович изза сцены с Базаровым сам просит Николая Петровича жениться на Фенечке,они женятся и все хорошо=)
Смысл пословицы что написано то уже не вернуть назад оно запоминается в голове навсегда.
