Осень. На улице постоянно идут дожди, которые вгоняют меня в депрессию. Я все чаще грущу, потому что прошло лето. Я больше не могу выйти на улицу в шортах и поиграть в волейбол, погонять мяч. В школе дни проходят однообразно. Неужели эта осень никогда не закончится? Мне кажется, что она длится вечность. Скука!
Пиши панятніше ато не зрозуміло
Дараги дружа
<span>Прабач,што я затрымауся з адказам на твой апошни лист.</span>
Колас добра не спее,кали сонца добра не грэе.
Бэзавым кустом у былыя часы
<span>Ламалася пышна пращурное дрэва. </span>
<span>Грымелі слаўныя, не вельмі, імены. </span>
<span>Дынастыі мацавалі продкаў крэда. </span>
<span>Каранямі роду карыстаючыся умела, </span>
<span>Зігзагамі дасягнулі тых нябесаў, </span>
<span>Куды карона царская смела </span>
<span>Выказаць сваю боскую ліслівасць. </span>
<span>Мяняліся часы, мельчали лесу. </span>
<span>Сярэбраны канчаўся дрэва стагоддзе. </span>
<span>Невядомыя прыйшлі на змену людзі. </span>
<span>Зачаўрэў генеалагічны росквіт. </span>
<span>Скончыўся перыяд святочных уцех, </span>
<span>Адзін нарадзіўся прадаўжальнік роду. </span>
<span>Меў сумнеўны поспех у дам, </span>
<span>Сябе слагала бедная парода. </span>
<span>О, Божа! Фіналам бегу буду я. </span>
<span>Прыму пакорліва векавую цяжар. </span>
<span>Бездетностью канчаю палкія года. </span>
<span>З–за мяне на род праклен ляжа... </span>
<span>Калі замагільны свет пакажа </span>
<span>Вялікіх, не вельмі, продкаў чараду, </span>
<span>Гасподзь мне па сакрэце скажа – </span>
<span>Парог я раю першым перайду.</span>
