ЮРЫЙ СТРИГУНЮрий стрыгуна
Аповяд пра вайну
каментаваць Надрукаваць
У дзяцінстве хацелася плакаць, калі бачыў старога. Думалася, што ён хутка памрэ. Роднага дзеда я прасіў распавядаць пра вайну. Думаў, калі ён перажыў яе, то будзе жыць яшчэ доўга.
Дзед пра вайну расказваў неахвотна. Усе апавяданні заканчваліся расповедам, як баба сустракала яго. Разам з іншымі жанчынамі штодня хадзіла на станцыю і выглядала цягніка. Туды ішла вясёлая. Вярталася плачу. Часам брала ў паходы маёй маці - тады яшчэ 6-гадовую дзяўчынку.
- Дачушка, калі прыйдзе наш бацька?
Маці адказвала нязменна:
- Як будзе дождж.
Аднак ні дзеда, ні дажджу не было. А потым у верасні пусцілася цэлы лівень. Радня не наважылася ісці. Калі масціліся спаць, нехта пагрукаў у акно. У сваёй гімнасцёрцы дзед прамок да ніткі.
Старэй замест дзядоў я пачаў шкадаваць інтэрнацкіх дзяцей. Інтэрнат - у 300 метрах ад маёй школы. Коратка стрыжаныя ў нязменных вельветавых касцюмах і чаравіках на тры памеру вялікіх, гэтыя хлопцы былі навальніцай раёна. Маглі адабраць грошы ці набіць. Але, калі я ўяўляў, што яны растуць без маці - хацелася плакаць з жалю.
- У іх нават няма дзеда, які б распавёў пра вайну, - думаў.
Класічнага інтэрната ў Астатнія даўно няма. Зараз гэта аздараўленчая школа. У сераду там адкрываюць мемарыяльныя дошкі. Двое былых выпускнікоў загінулі ў Данбасе.
Сучасныя дзеці - у вышыванках. У ўрачысты момант дырэктар зрывае тканіна з таблiчак. Калі ўсе разыходзяцца, разглядаю. І, што злева, кідаецца ў вочы. Каротка стрыжаны, шустры хлопец - тыповы интернативець. Надпіс "Дзмітрый Дибривный". Загінуў у храшчавым на Луганщине.
Не ведаю, пра што перад смерцю больш шкадаваў Дзмітрый: па любові, якую дадалі бацькі, па нармальным адзеннем, на які не змагла дзяржава, або з дажджом, якога паслаў яму Бог?
А можа, ён бы выратаваўся, калі б чуў дзеду апавяданні пра вайну?
Ідзе карова Маша шукаць сына свайго, цяля Алёшка. Не відаць яго нідзе. Куды ён прапаў? Дадому ўжо пара. А цялё Алёшка набегаўся, стаміўся, лёг у траву. Трава высокая - Алёшка і не відаць. Спалохалася карова Маша, што прапаў яе сын Алёшка, ды як замыкаем што ёсць сілы: - Му-у! Пачуў Алёшка мамчын голас, ускочыў на ногі і ва ўвесь дух дадому. Дома Машу падаіць, надаілі цэлае вядро парнага малака. Налілі Алёшка ў каганец: - На, пі, Алёшка. Узрадаваўся Алёшка - даўно малака хацеў, - усё да дна выпіў і каганец мовай вылізаў. Напіўся Алёшка, захацелася яму па двары прабегчыся. Толькі ён пабег, раптам з будкі выскачыў шчанюк - і ну брахаць на Алёшка. Спалохаўся Алёшка: гэта, пэўна, страшны звер, калі так брэша гучна. І кінуўся бегчы. Ўцёк Алёшка, і шчанюк больш брахаць не стаў. Ціха стала кругам. Паглядзеў Алёшка - нікога няма, усё спаць пайшлі. І самому спаць захацелася. Лёг і заснуў у двары. Заснула і карова Маша на мяккай траве. Заснуў і шчанюк у сваёй будкі - стаміўся, увесь дзень брахаў. Заснуў і хлопчык Пеця ў сваёй ложачку - стаміўся, увесь дзень бегаў. А птушка даўно ўжо заснула. Заснула на галінцы і галоўку пад крыло схавала, каб цяплей было спаць. Таксама стамілася. Увесь дзень лётала, мошак лавіла. Усе заснулі, усе спяць. Не спіць толькі вецер начны. Ён у траве шамаціць і ў кустах шамаціць.<span>
</span>
Сапраўдны друг гадамі гартаваны.
Гатовы засланіць і памагчы.
Прыходзіць у бядзе неспадзявана,
Як хлеб,як соль,як вогнішча ўначы.
С.Грахоўскі.
Чытаючы гэтыя радкі я прыйшла да высновы,што сапраўдны сябар гэта чалавек якому ты давяраеш.
Сапраўдным сябрам можна назваць чалавека які будзе цешыцца тваім поспехам
і які не кіне цябе ў бядзе а наадварот выслухае і дапаможа.Сябар не будзе
даваць грошы ў абавязак, а дапаможа імі па меры сваіх магчымасцяў.Сапраўдны
сябар не будзе зайздросціць твайму шчасцю а наадварот цешыцца за цябе.
Ён будзе дапамагаць табе ў любой сітуацыі.І падтрымае цябе заўсёды.Таму
я прыйшла да высновы- без бяды лепшага сябра не пазнаеш.
- “Добрае утра Марыя Іванаўна.Вы сёння прыгожыя„- сказала Маша.
-“Добрае утра Маша, дзякуй за прыгожыя слава.Ты тожа сёння вельмі добра выглядіж"- падзякавала Марыя Іванаўна Машу.
А ДАЛЕЙ САМ ДАДУМАЙ
