ВЫСКАЗЫВАНИЕ - высказанное мнение, суждение (Высказывания белорусских писателей о языке) .
Выбирайте ваши пять:
Не пакідайце ж мовы нашей беларускай, каб не умёрлі (Ф. Багушэвіч)
Бяссмертнае слова, ты роднае слова! Ты крыўды, няпраўды змагло (Я. Купала) .
Жывое ў вяках беларускае слова — Народа душа і народа хвала. Цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”, А нам жа ты — матчынай мовай была ( А .Бачыла)
. Магутнае слова, ты, роднае слова! Са мной ты на яве і ў сне (Я. Купала) .
Як ты дорага мне, мая родная мова! Мілагучнае, звонкае, спеўнае слова! (Н. Гілевіч) .
На беларускай зямлі раней чым дзе ўварвалася ў свет праменнае і мудрае друкаванае слова (М. Гамолка) .
«Калі ласка! » - нашей роднай мовы Шчырыя і ветлівые словы (П. Броўка)
Слова - радасць, слова - чары (Я. Колас)
(из
Слова – радасць, слова чары ,
Вобраз – вечна юных вёсен ,
Ёсць ты ўсюды: і ў сонцы, і ў хмары,
Ты глядзіш праз неба просінь.
Лашчыш слых мой, слова-ззянне ,
Атуляеш сэрца ласкай,
Ноч і вечар, дзень, світанне
Абняло ты, слова-краска)
- Як гоман крынічны, як звон ручаёвы, Як плёскат бязмежных блакітных азёр, Тваё [Беларусь] зазвінела свабоднае слова, Хвалой узляцеўшы да сонца і зор (П. Броўка) .
- Імя кранае, свеціць, як бурштын, І, ўдзячны пералівістаму слову, Зямное, крэўнае знаходжу ў тым, Што вызначае корань і аснову (А. Пысін) .
Багата, родная ты мова, Цябе стварыў і ўзнёс народ. А вобразы якія ў словах, А параўнанняў што за ўзлёт!. . (П. Броўка) Хто забыў сваіх продкаў - сябе губляе. Хто забыў сваю мову - усё згубіў. (Ул. Караткевіч) Мова.. . Родная мова У марах, у песнях, у снах. Мае ў ёй кожнае слова Свой колер, і смак, і пах. Зліваюцца гукі ў словы І ў рэчышчы роднай мовы, Як рэкі ў мора, цякуць. ( А. Грачанікаў)Мова, Пявучая родная мова, Ты - уладарка нявызнаных скарбаў. Столькі значэнняў, гучанняў і фарбаў Мае ў сабе тваё кожнае слова.. . (А. Зарыцкі)
Час вайны - страшны час. Шмат дзяцей згубілі сваіх бацькоў. Верш Рыгора Барадуліна "Бацьку" - адзін з прыкладаў дзеянняў таго часу. Гелоўны герой - гэта не адзельны чалавек, а ліцо, якое адўхаўляе ўсіх дзяцей, застаўшыхся без бацькоў. Усе чакалі, спадзяваліся, што родны чалавек вернецца, абніме, скажа "Сынок", але шмат слёз было проліта, калі людзі чыталі страшныя словы: "Загінуў".
Але яшчэ горш было, калі людзі не ведалі, дзе пахаваны іх радныя. Таму аўтар гаварыць:
А шапку я заўжды здыму
<span>Перад магілай невядомай.
</span>
Такім чынам, вайна - страшная падзея, якая лішыла дзяцей не только дзяцінства, але і бацькоў.
<span>Перад дажджом зацягнулася неба.
Можна сказаць, што навіслі хмары.
А жоўклая трава ляжыць пад квітнеючым дрэвам.
Непадалёк можна ўбачыць скошани <span>лугі.
Сделала все, что смогла.
</span></span>
Моцна скаваў мароз зямлю. Халодная кара лёду легла на рэкі і азёры. Падзьмуў вецер, папаўзлі па небе снегавыя хмары . Закружыўся ў паветры белы пушок .Прыціхла рэчка , зусім закрыў яе снег.Поле ,горкі засыпаў белы пух
