<span>Надышлі марозы,
Рэчкі закавалі,
Белыя бярозы
Шэранем убралі.
Замялі дарогі
Ветрыка снягамі.
Лес, як дзед убогі
З доўгімі вусамі.
Апусціў галіны
I стаіць журботна,
Зрэдку верхавіны
Зашумяць маркотна.
Мяккая пярына
Вочы адбірае.
Белая раўніна —
Ні канца ні краю.
Пад пялёнкай белай
Травы і лісточкі.
Рэчка анямела
Змоўклі ручаёчкі.
Амярцвелі лозы,
Чуць галлём хістаюць.
А ў палях марозы
Ды вятры гуляюць.</span>
Слуцк – маленькі і ўтульны беларускі гарадок, размешчаны на рацэ Случ за ўсё ў сотні кіламетраў на поўдзень ад Мінска. Дабрацца сюды на машыне можна на працягу паўтары гадзін. Існуе ён амаль тысячу гадоў, і будаваўся як горад-крэпасць.
Асаблівую вядомасць гораду прынеслі знакамітыя слуцкія паясы, якія вырабляліся тут у 18 стагоддзі і з'яўляліся абавязковым упрыгожваннем шляхецкага касцюма. Да жаль, многія помнікі пацярпелі або былі разбураныя падчас шматлікіх войнаў, але і цяпер Слуцк парадуе сваіх гасцей мноствам цікавых і запамінальных месцаў.
БЕЛОРУССКИМИ БУКВАМИ ТОЛЬКО ПИШИ
н[н] - зычны, цверды, звонки
а[а] - галосны, ненацискны
р[р] - зычны, цверды, звонки
э[э] - галосны, нацискны
ш[ш] - зычны, цверды, шыпячы
ц[ц"] - зычны, мякки, глухи
е[э] - галосны, ненацискны
Дзеепрыметнікі адносяцца да
дзеяслоўных формаў, таму што маюць формы часу, стану, трывання), аднак пры
гэтым яны абазначаюць уласцівасць або прыкмету прадмета ці асобы паводле
дзеяння. Найбольш ужывальныя ў беларускай мове — дзеепрыметнікі прошлага часу
на –н-/-ен-/-ан-/-т-: задуманы, куплены, напісаны, вымыты.
