Бацькаўшчына... Радзіма... Як мілагучна і прыгожа гучаць гэтыя словы! Якой любоўю адгукаюцца яны ў сэрцы кожнага беларуса! Табе, родны куток, дзе ўзгадавала мяне маці, дзе я зрабіў першыя крокі, табе прызнаюцца ў любові паэты, захапляючыся табой, тваімі краявідамі, тваімі шчырымі працавітымі людзьмі... Гэтак жа і я, твой сын, хачу сказаць, што ў якім бы куточку зямлі я ні быў, ты вечна будзеш для мяне адзінай і непаўторнай зямлёй.
Я спадзяюся, што вы разумееце мае пачуцці, выкліканыя цудоўным вершам Алеся Ставера. Вачыма прабягаю па яго радках — і ў душы маёй прачынаеццца не толькі павага да аўтара, які так хораша піша пра свой край, але і нейкае пачуццё замілавання і пяшчоты да сваёй Бацькаўшчыны. Многія называюць гэта пачуццё патрыятызмам, а я кажу, што гэта любоў, сапраўдная любоў, і не толькі да тых мясцін, якія мяне ўзрасцілі, але і да ўсяго краю, дзе спрадвеку жылі мае продкі — беларусы, дзе нарадзіліся славутыя Ф.Скарына, Я.Купала, Я.Колас, Ф.Багушэвіч і многія іншыя, чые імёны назаўсёды ўвайшлі ў гісторыю іх Радзімы, дзе перад гасцямі ўстаюць у поўнай прыгажосці нашы сціплыя пейзажы: блакітныя доўгія стужкі рэк, бяздонныя люстэркі азёр, велічныя лясы і бясконцыя, шырокія палі. Я лічу, што майстру слова знаёма гэта пачуццё, інакш ён бы не мог напісаць гэты цудоуны верш "Да вас звяртаюся нашчадкi".
