Аутар хоча паказаць,што любоу да матул¡ пав¡нна быць заусёды,а не тольк¡ тады ,кали Яна што-небудзь дае
<span>Кожная пара года асаблива прыгожая, але вясна, мне так здаецца, найпрыгажэйшая. З прыходам вясны быццам зараждаецца новае жыцця. Рэчки вызваляюцца з-пад халоднага льду, што укрывау яе усю зиму. Дрэвы прачынаюцца ад сну и распускаюць новыя лисця. Птушки здалеку прылятаюць на родную зямлю и звонкими галасами прабуджаюць нават усю зямлю ад крэпкага сна. Сонейка так сама прачынаецца и пачынае з новай силай асветливаць, саграваць усю зямлю. Чалавек так сама становицца найвесялейшым, падаткавым. Зимняя халодная пагода змяняецца на цеплую, ласкавую, вясеннюю. Цяпер ужо людзи апранаюць больш легкае адзенне. Нават увесь мир усю зиму чакау вясны, каб зноу адчуць цеплыню, ласкавасць, прыгажосць роднай прыроды. Вось за гюта я так кахаю вясну.</span>
У лясным подсціле, сярод арганічных рэшткаў імхоў, лішайнікаў і грыбоў, якія раскладаюцца, жывуць насякомыя, кляшчы, павукі.
Мінулась поўнач, заспяваў певень.
З вокан і ад сцен ляцелі камякі рознай велічыні; ніхто туды і наблізіцца не адважваўся.
Дзень быў нейкі хмарны, хвалі біліся аб бераг.
На пагорках пасвіліся чароды, аратыя працавалі ў полі.
Засвятіла сонейка, усё пасвятлела.
Рана загоіцца, злое слова ніколі.
Аутобус (доугi, вялiкi, зялёны)
Сонейка (жоутае, цёплае, круглае, вялiкае)
Сасна (высокая, зялёная, калючая)
Нiткi (тонкiя, чырвоныя, шаукавiстыя)
