Аднойчы маладому вожыку захацелася з'есці яблык. Яблык на яблыні, а вожыкі не ўмеюць лазіць па дрэвах. Бачыць вока, але ляжыць высока. Як дастаць смачны фрукт? Сядзець чакаць, пакуль ветрам яблык з яблыні саб'е?
"На Бога спадзявайся, але і сам старайся", - вырашыў вожык і палез на дрэва. Лез, звальваўся, зноў лез і зноў звальваўся. Куды яму з яго кароткімі лапкамі! Але не здаецца вожык. З дзяцінства яго вучылі: калі ўлез у дугу - не кажы "не магу".
Праходзіў міма стары мудры вож, убачыў патугі маладога - пасмяяўся. Потым паклікаў сваю сяброўку сароку. Тая скінула яму не адзін, а тры яблыкі. "Не май сто рублёў, а май сто сяброў", - сказаў стары вож, накалоў два яблыкі на калючкі ды папоўз дахаты. А малады вожык, хрумкаючы апошні яблык, яшчэ доўга раздумваў над словамі старога.
У празрыстых лужынах - канчатак-ых, м.скл.
Незвычаных птушак - канчатак-ых, в.скл.
У беларускіх лясах- канчатак -iх, м.скл.
Галасістых шпакоу - канчатак -ых, р.скл.
Вадзяных раслiн - канчатак -ых, р.скл.
Розных жывёл - канчатак -ых, в.скл.
Лепей у сваiх людзях з голаду памiраць, нiж у чужых людзях золата збiраць