1.Человек не может без своей родины.
Известный писатель рассказал историю декабриста Сухинова, который после разгрома восстания смог скрыться от полицейских ищеек и после мучительных скитаний, наконец, выбрался к границе. Еще минута — и он обретет свободу. Но беглец посмотрел на поле, лес, небо и понял, что не сможет жить на чужбине, вдали от родины.
2. Любовь к родине.
Темой любви к родине пронизано творчество С.Есенина: «Но более всего Любовь к родному краю Меня томила, мучила и жгла.»
Всей душой желая помочь Отчизне в тяжелое время, поэт пишет поэму «Русь», в которой слышится глас народного гнева. Есенин полностью раскрывает тему любви к Отчизне: «Если крикнет рать святая: «Кинь ты Русь, живи в раю!» Я скажу: «Не надо рая, Дайте родину мою»»
В школу я иду с цветами,
Маму за руку держу,
Из-за пышного букета
Я дверей не нахожу...
Я люблю животных. У меня дома есть пес по кличке Барс. Я очень его люблю. Утром, когда я ухожу в школу, Барс очень скулит. У нас такая любовь, что понимаю, что ему не хочется, чтобы я уходила. И я остаюсь. Мы играем в догонялки, разговариваем. Он лает, а я ему отвечаю, потому что я научилась его понимать.
1.
Будущий драматург появился на свет 31 марта 1823 года в многодетной семье. Александр был самым старшим из четырнадцати детей. К сожалению, шестеро умерли еще во младенчество.
2.
Мать Александра Николаевича скончалась, когда ему исполнилось восемь лет. Вскоре отец, Николай Фёдорович Островский, женился снова. На этот раз его избранницей стала баронесса Эмили Андреевна фон Тессин. Она, вопреки расхожему мнению о злых мачехах, окружила детей мужа заботой и вниманием.
3.
В детстве Александр получил хорошее домашнее образование. После поступил в гимназию, по окончании которой вынужден был поступить на юридический факультет Московского университета. К принятию этого решения подтолкнул его отец, и как результат – полный провал экзамена по римскому праву и вынужденное заявление об уходе.
4.
Островский не единожды вступал в спор с отцом. Между ними возник конфликт и из-за связи Александра с бедной простолюдинкой Агафьей Ивановной. Безусловно, он не мог ослушаться родителя, пренебречь требованиями общества, своего положения и жениться на ней. Всё, на что он мог в своем положении решиться – жить с ней в гражданском браке. И он прожил с ней около двадцати лет. Детей у них не было.
5.
В 1947 году в периодическом издании «Московский городской листок» появляется первое произведение Островского – «Несостоятельный должник», которому впоследствии суждено было перерасти в нечто большее – комедию «Свои люди – сочтемся». Так начиналась творческая биография Островского.
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу.