1) А.С. Пушкин, Сальери
2) Моцарт - признанный гений, жизнерадостный добрый человек. Лучший друго Сальери.
Сальери - тоже музыкант, но не настолько гениальный. Завидует Моцарту, эта зависть доводит его до сумасшествия и он травит Моцарта, чтобы тот больше не затмевал его. Тут учителя обычно говорят: "Если бы он не убил Моцарта, он бы остался в памяти народа не как Убийца, а как музыкант".
3) Жил был Моцарт, писал гениальные произведение, жил-был Сальери, писал не настолько гениально, но тоже достойно. Он обзавидовался до того, что решил убить Моцарта. И убил. А потом раскаялся.
4) Вообще, тут надо сказать две вещи: во-первых, Сальери поступил подло и выгораживать его сумасшествием не стоит, во-вторых, в Сальери был дар слышать и чувствовать музыку, а не писать. Цитирую мою учительницу: "Если бы он осознал это до того, как подсыпал яд в стакан, Моцар и Сальери остались бы живы". Отношение автора к Моцарту - сострадание, к Сальери - негодование. Моцарт на момент смерти как раз написал какую-то похоронную песню на заказ. Это тоже важно.
В общем, может, это и не по формату, но ты перепиши это по-умному и норм будет)
Змей и его гибель оставила на Петре язвы попытка излечиться привела его к Февронии которая излечила его за женитьбу на ней. просьба бояр о прощении привела к новому правительству мужа и жены- Петра и Февронии смерть в один день произошла, как они и просили Бога.
Что винни пух он улетел в шар
Я пошёл в кино, и мой друг решил пойти со мной. Мы сели на автобус, автобус доехал до остановки, потом мы вышли. Когда перед нами показался кинотеатр, мы сразу же побежали в него. Я пошёл на кассу, чтобы купить билеты. «Всё билеты кончились», - послышалось из кассы.
<span>Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць.. . I нашто нарадзілася? » Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша» . Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае.. . Шчасце самому рабіць трэба» . Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця. Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце</span>
