Мы все ждем чуда.Всегда.Мы все верим в чудеса,хоть они и не всегда сбываються.Маленький Генрих был злобным и никогда не верил в чудеса.Он говорил,что Санты не существует,что желание не исполняются.Но однажды утром он обнаружил у себя под елкой замечательного Щенка.Генрих давно хотел собачку.Он назвал песика Сачстьем.Счастье всегда был с ним,даже когда тот вырос.Они были неразлучны.С тех пор Генрих верил в чудеса.
ну типо, если ты будешь переводить какой то текст то ты будешь одна из жертв потому что тебе придётся искать перевод.
Дед Каширин-дедушка главного героя Алёши Пешкова. Это очень жестокий и равнодушный к своей семье человек. Он часто бил детей за каждый проступок.
У него карие глаза и длинная борода.
Взгляд угрюмый всегда.
Паўлінка і пан Быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"Паўлінка". Увесь сюжэт п'есы будуецца на супрацьпастаўленні і
супрацьстаянні гэтых двух герояў. Такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
Паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. Хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. Паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. У потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам Якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". Для далейшага развіцця п'есы Я. Купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. Звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
За знешняй згодай Паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
Быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
Крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў Паўлінкі і яе
бацькі). Быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. Ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і Паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". Дзеля гэтага Быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. Яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. Зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
Паўлінкі Сцяпан Крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім дамовіўся. Поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан Адольф. Аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. Таму Быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
Сцяпана Крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. Аднак пан Быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. У
выніку нават сам Крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
Паўлінка, пан Быкоўскі — гэта своеасаблівая пара супрацьлеглых
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
Сватанне Быкоўскага выклікае ў Паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. Паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. Таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан Быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
Сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
Быкоўскі вучыць Паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка Паўлінкі. У Я. Купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. Вобразам Паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
П'еса, напісаная на пачатку XX ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"Быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "Пінскай шляхце" В.
Дуніна-Марцінкевіча, "Модным шляхцюку" К. Каганца. Я. Купала ў вобразе
Быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз Адольфа Быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
Надеюсь поможет
Быль сия относится ко времени, когда рассказчик был ещё дитятею. Отец с одним из сыновей уехал в Крым продавать табак, оставив дома жену, трёх ещё сыновей да деда стеречь баштан — дело прибыльное, проезжих много, а всего лучше — чумаки, что рассказывали диковинные истории. Как-то к вечеру приходит несколько возов с чумаками, да все старинными дедовыми знакомцами. Перецеловались, закурили, пошёл разговор, а там и угощение. Потребовал дед, чтоб внуки плясали, гостей потешили, да недолго терпел, сам пошёл. Плясал дед славно, такие кренделя выделывал, что диво, покуда не дошёл до одного, места близ грядки с огурцами. Здесь ноги его стали. Пробовал сызнова — то же. УЖ и бранился, и снова начинал — без толку. Сзади кто-то засмеялся. Огляделся дед, а места не узнает: и баштан, и чумаки — все пропало, вокруг одно гладкое поле. Все ж понял, где он, за поповым огородом, за гумном волостного писаря. «Вот куда затащила нечистая сила!» Стал выбираться, месяца нет, нашёл в темноте дорожку. На могилке поблизости вспыхнул огонёк, и другой чуть поодаль. «Клад!» — решил дед и навалил для приметы изрядную ветку, поскольку заступа при себе не имел. Поздно вернулся он на баштан, чумаков не было, дети спали.
На следующий вечер, захватив заступ и лопату, направился он к попову огороду. Вот по всем приметам вышел в поле на давешнее место: и голубятня торчит, а гумна не видно. Пошёл ближе к гумну — пропала голубятня. А тут припустил дождик, и дед, так и не нашед места, прибежал с бранью обратно. Назавтра ввечеру пошёл он с заступом прокопать новую грядку, да, минуя проклятое место, где ему не танцевалось, в сердцах ударил заступом, — и оказался в том самом поле. Все узнал он: и гумно, и голубятню, и могилку с наваленной веткой. На могиле лежал камень. Обкопав, дед отвалил его и хотел было понюхать табачку, как кто-то чихнул у него над головою. Осмотрелся — нет никого. Принялся дед копать и нашёл котёл. «А, голубчик, вот где ты!» — воскликнул дед. То же сказал и птичий нос, и баранья голова с верхушки дерева, и медведь. «Да тут страшно слово сказать», — пробормотал дед, а вслед за ним и птичий нос, и баранья голова, и медведь. Дед хочет бежать — под ногами круча без дна, над головой гора нависла. Дед бросил котёл, и все стало по-прежнему. Решив, что нечистая сила только пугает, он схватил котёл и кинулся бежать.
Об эту пору на баштане и дети, и пришедшая мать недоумевали, куда подевался дед. Отужинав, пошла мать вылить горячие помои, а навстречу ей бочка ползёт: видно, кто-то из детей, шаля, толкает ее сзади. Мать плеснула в неё помоями. Оказалось, что это дед. Открыли дедов котёл, а в нем сор, дрязг и «стыдно сказать, что такое». С той поры заклялся дед верить черту, проклятое место загородил плетнём, а когда наняли поле под баштан соседние козаки, на заколдованном месте вечно всходило что-нибудь «чёрт знает что такое!».