Природа олицетворяет прекрасное.
Был мальчик Минька и он очень не любил учится.Однажды он получил три двойки и не захотел показывать дневник маме с папой. Он нарочно два раза уронил свой дневник в лужу и он порвался. Когда Минька пришёл домой мама хотела проверить его оценки за этот день, но место этого увидела рваные листы в нём.Конечно мама очень была опечалина ведь это был его третий дневник.
А.Куинджи - замечательный художник-пейзажист. Он любил изображать необычные моменты в жизни природы, редкие эффекты освещения.Одна из самых замечательных картин художника была – «Березовая роща», написанная в 1879 году. На переднем плане изображены высокие березки на освященной солнцем поляне. Жаркое лето. Солнечная поляна передает нам прелесть летнего дня. На тонких березах не шелохнется ни один лист. На заднем плане густой лес, в который почти не проникают солнечные лучи. Светлые стволы берез, темный лес вдали, голубое небо, простор, лучи света и тени на траве чудесно слились в единое целое. Я считаю, что Куинджи учит нас ценить родную природу, видеть прекрасное в самом обычном и делиться своими впечатлениями и хорошим настроением.
Подробнее - на Znanija.com -
znanija.com/task/5043781#readmore
1. "Здесь живут охотники и рыбаки, а писатели здесь не живут."
2. ... бабка своя, красноармейская.
3. "Мы с тобой знакомы. Я - Тимур."
4. Мы тимуровцы. Мы делаем своё дело.
Ірка — дзяўчынка дванаццаці гадоў. Яна разам са сваімі бацькамі жыве ў Бярэзаўцу. Бацька Іркі быў ляснік, і жылі яны ў лесе. Гэта вельмі падабалася дзяўчынцы, бо яна вельмі любіла прыроду, з задавальненнем назірала за ёй.
Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі.
Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу».
Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту?
Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў.
<span> Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.</span>