Це відстань яка розділяла батька й сина, відстань їхнього непорозуміння
Школьная жизнь, правда, учились наши родители лучше нас, были более увлечены школой. Они, как и мы, любили каникулы и увеселительные мероприятия, но они по их рассказам, были более активны, чем мы. Родители очень жалеют, что их детство закончилось, они мечтают вернуться детские годы, чтобы снова пережить эти счастливые, радостные минуты, которыми было наполнено их детство.
Но есть и “непреодолимые” различия между нами: мы слушаем разную музыку, читаем не те книги, что наши родители в то время. Также в наше время появилось огромное количество разных субкультур, в которых молодежь начинает портиться: употреблять наркотики, алкоголь, курить табачные изделия и т. д. У нас появились увлечения, которых не было у них: компьютеры, DVD, коммуникаторы, новые способы общения-ICQ, QIP, множество сайтов с играми в Интернете. Этим увлечениям наше поколение уделяет большую часть своего времени, проводит за монитором несколько часов подряд, а не на улице как наши родители в годы их детства, играя в подвижные игры. В учебе мы используем компьютер, Интернет, принтер, сканер (наши родители и слов-то таких не знали. ), для общения у нас есть мобильные телефоны. Без всего этого мы не представляем своего существования! Как наши родители обходились без этого?!
Жил был рыба кит. Его звали глупый кит. Потому что он был не очень умный. У глупого кита был друг кот.
Кальцефер был огнем он был волшебным у него были глаза
Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
<span>Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.</span>