Вучаніцы Вольга і Ганна сядзелі восенню на беразе возера пад вольхамі на імху і размаўлялі пра навуку. Іх вочы былі накіраваны на воблака, што праплывала па небу. А вусны абмяркоўвалі, што цяпер праходзяць у іх школах вучні. У школе Вольгі па геаметрыі зараз праходзяць вострыя вуглы, а ў школе Ганны - вывучаюць прамыя. Па геаграфіі Вольга вывучае Мінскую вобласць, а Ганна - Брэсцкую. Па літаратуры абедзве дзяўчынкі вучацца пісаць водгукі, але па розных творах. На біялогіі ў Ганны дзеці праходзяць змей, напрыклад, вужоў, а ў Вольгі - анатомію чалавека: яго вушы, вочы і вусны. Нічога агульнага. Але абедзве дзяўчынкі, хоць і вывучаюць у школе розныя рэчы, пасля школы імкнуцца паступіць у педвучылішча. Вось скончаць яны гэта вучылішча, і будуць вучыць іншых таму, што ведаюць самі. Па-мойму, пахвальная мара.
Беларускія вучоныя шукаюць спосабы памяншэння выкідаў вуглякіслага газу ў атмасферу.
Працы некаторых супрацоўнікаў, здаецца, зусім не відно, але без іх ніяк не абысціся.
З самага дзяцінства я вельмі люблю чытаць.
Я ЗНАЮ ПИШИ МОЯ ЛЮБОВЬ СПАСИИ МЕНЯ ЛЮБОВЬ пажалуйста пажалуйстааа спаси меня любовь моя моЯ дорогая
НЕ з дзеясловами пишацца особна.
Верш Слуцкія ткачыхі складаецца з 3 частак. У першай частцы Максім Багдановіч расказвае як ад родных ніў, ад роднай хаты у панскі двор узяты прыгожыя беларускія дзяўчыны ткаць на лад персідскі шырокія тканіны. У другой частцы разказваецца пра хараство беларускай прыроды. Як дзяўчыны любяць і не забываюць сваю радзіму. Хоць ім патрэбна доўгія часы працаваць, але яны не забываюць прыгажосць нашай прыроды і заміж персідскага ўзора яны ткуць васілёк. 3 частка гэта вывад. складаецца з трох радкоў: гучыць велічна і ўрачыста: '' Рука ткачыхі забыла завучаны ўзор радной зямлі і стварыла васілёк, каб уславіць Радзіму. У гэтым вершы паэт раздумвае лёс беларускіх ткачых і сцвярджае, што прыгажосць лепш ствараць не па чужым узоры, а па родным.