Мұзафар Әлімбаев (29 қазан, 1923 жыл, Павлодар облысы, Шарбақты ауданы, Маралды атырабы - 2007 жыл) — Қазақстанның халық жазушысы, мемлекеттік сыйлығының лауреаты, қазақ әдебиетінде соғыс сұрапылын бастан кешіп келген қаламгер шоғырының бірі.
Әнші-күйшілердің, ақын-жыраулардың думан құрған өнер төрінде, солардың тәтті сазын, татымды сөзін қаршадайынан құлағына құйып өскен. Мұзағаң 5 жасында әріпті әліп деп біліп, кітап оқи бастаған. 6 сыныпта ауыл кітапханасының бір қыста 150-ден аса кітабын тауысып, «Бауырсақтан» бастап», «Батырлар жырын» ортаға ала, Александр Сергеевич Пушкиннің 4 томдығын тауысады.
-Сәлем Саша!
-Сәлем Дима.
-Қалай жағдай?
-Бәрі жақсы,Өзін қалайсын?
-Жақсы,рахмет.
-Бұл сусын қанша тұрады?
-Білмимін,ал сенде неше ақша бар?
-Менде жүз тенге бар.
-Мақыл,маған кету керек,Кездескенше.
-Кездескенше,хабарласамыз.
Құдыққа деген плюй, су қан- пайдаға асады.
Бәлелерді кому-либо жасамаппын, әйтпесе арада келешекте өзі сүйеніштер қалу білесің.
Қазакстан-менің отаным. Мұнда коптеген ұлттар тату омір сүреді. Казакстан жері кең, қазба байлығы мол мемлекет.
Адамның түрін сұлу қылып көрсететін - қас.
Айжан қысқа шашты өзіне ұгайды деп ойлайды.
самат біздің ұзын бойлы.
Қалың қас Асемге қатты ұнайды
