Қозы көрпеш Баян сұлу қазақтың ең танымалы лиро эпостық поэма,Оның басты ойы -қазақтың ескі салт дәстүрі,жастардың сүйіп қосылуна кедерг іжасап оларды өлімге апарғаны,Жыр былай басталады баяғыда екі бай өмір сүріпті сараң Қарабай мен мырза Сарыбай,олар аң аулап жүріп құда болып Қозы мен Баянды аттастырады,Сол кезде аң аулап жүріп ұлды болғанын естіген Сарыбай,баласын көре алмай қаза болады,Аттастырып қоған Қозы мен Баян жүздерін көрмегенімен бір біріне ғашық болады,Уақат келген соң Қарабай қызын жетім ұлға бергісі келмей Қодарға ұзатпақшы боладыҚос ғашықтың кедергі болған Қодар айлаға барады,зұлымдықпен Қозының басын алады,Оны естіген Баян өшін алу үшін қулыққа барады,Ол өзіне су алып берсе Қодарға күйеуге шығатынын айтады, Алдаңған Қодар баянның шашын ұстап құдықтың түбіне түсе бергенде Баян бұрымын кесіп тастайды,Қодар құлап қаза болады,Сөйтіп қозының кегі қайтарылады,Баян ғашығының күмбезіне келіп өзіне қанжар салып қол жұмсайды,
Маленький :D
Сазсырнай - үрлеп ойнайтын аспап. Сазсырнай саз балшықтан жасалады. Кептіріледі және отқа күйдіріледі. Бірнеше ойығы бар. Аспаптың дыбысы табиғаттың үні тәрізді. Желдің соғуы, құмның сусылы естілгендей болады
1)жазга (специфическая г)
2) балалык (специфическая к)
3)туристяк (перевернутая е в конце)
4)барлык (специфическая к)
ЖЕТІНШІ СӨЗ
Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем,
ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға
қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем
екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған
қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап,
сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де,
мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол
немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?»
деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді.
Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген.
Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп
білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны
болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан
адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат
жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп,
бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып
кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп,
кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз?
Сол өрістетіп, өрісімізді ұзартып, құмарланып жиған қазынамызды
көбейтсек керек, бұл жанның тамағы еді. Тәннен жан артық еді, тәнді
жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ, біз олай қылмадық, ұзақтай шулап,
қарғадай барқылдап, ауылдағы боқтықтан ұзамадық. Жан бізді жас күнімізде
билеп жүр екен. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік. Жанды
тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілменен қарамадық, көзбен де жақсы
қарамадық, көңіл айтып тұрса, сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын
көргенге-ақ тойдық. Сырын қалай болады деп көңілге салмадық, оны
білмеген кісінің несі кетіпті дейміз. Біреу кеткенін айтса да, ұқпаймыз.
Біреу ақыл айтса: «Ой, тәңірі-ай, кімнен кім артық дейсің!» - дейміз,
артығын білмейміз, айтып тұрса ұқпаймыз.
Көкіректе сәуле жоқ, көңілде сенім жоқ. Құр көзбенен көрген біздің
хайуан малдан неміз артық? Қайта, бала күнімізде жақсы екенбіз. Білсек
те, білмесек те, білсек екен деген адамның баласы екенбіз. Енді осы
күнде хайуаннан да жаманбыз. Хайуан білмейді, білемін деп таласпайды.
Біз түк білмейміз, біз де білеміз деп надандығымызды білімділікке бермей
таласқанда, өлер-тірілерімізді білмей, күре тамырымызды адырайтып
кетеміз.
Бұл көше.Мен осында тұрамын .Бұл көшеде маған достарым көп.Менің көше өте таза жəне кең.Мен өз көшемді жақсы көремін. Надеюсь помогла