Пятрусь Броўка ў сваім творы хоча паказаць чытачу, якія на яго думку словы маюць для аўтара вялікае значэньне:
"Як многа гавораць мне назв такія -
Мінск,
Пінск,
Брэст. "
Таксама аўтар у сваім творы закранае тэму продкаў:
"Што продкі любілі Спакойной праця -
Шклоў,
Клецк,
Мір. "
Аўтар хоча праз свой твор дамагчыся таго, каб чытач пачаў ставіцца да сваёй роднай мовы з павагай, таму што гэтую мову стварали нашы продкі:
"Дзяды І бацькі нашу мову стваралі,
Каб званка звінела, была, як агонь. ".
Мы павінны шанаваць і любіць, шанаваць сваю родную мову, таму што гэта мова можа знікнуць і тады сэнс падставы гэтай мовы нашыми бацькамi не будзе мець сэнсу.
Гляджу: ідуць па дарозе пан з чарнакніжнікам і раптам павярнулі да густога яловага лесу.
Грышку пакідаюць сілы: ён выпускае з рк дуду і падае, самлелы, на дол.
<span>Ад гэтага крыку прачынаюцца парабкі, бягуць на дапамогу і знаходзяць яе ў сенцах: яна ляжыць як нежывая.</span>
<span><span>7.<span> </span></span>«Засела так яна [помста] ў Машэкі...».</span>Яшчэ лятамі малады...»<span><span>8.<span> </span></span>«Крывавы суд тварыў, караў...»</span><span><span> </span>Яго Магілевам назвалі...»</span><span><span> </span>Як ёй разбойніка згубіць...»</span><span><span>12.<span> </span></span>«Яго высокую магілу... «Магілай Льва» народ назваў».</span><span><span> </span>Машэка любую сваю,—</span><span><span>5.<span> </span></span>«Баярын тамка жыў багаты,</span><span><span>6.<span> </span></span>«Сама к бядзе пайшла сваёй...»</span>
Идзе восень па лясах и полях. Все аж зихациць пазалотай и чырванню. У прывале нясе шчодрая восень сливы и грушы. Для усих падрыхтавала яна пачастунак.
Ціхоня, соня, гарэза, праныра, відавочца, самавучка.
Міліцыя папрасіла відавочцаў затрымацца і даць паказанні.
Я самавучка, і дыплома ў мяне няма.
Супакойце свайго гарэзу, у мяне ўжо галава баліць.
